Stéphanie
Ik ben Stéphanie en samen met mijn man zijn wij de trotse ouders van onze Filipijnse zoon. Wij zitten midden in een tweede adoptieprocedure en zijn in blijde afwachting van een broertje of zusje uit de Filipijnen. Al schrijvend geef ik je een kijkje in ons prachtige gezin, lees en geniet!
17 mei 2022
Wat is jouw familierecept voor het bakken van een appeltaart? Appeltaart met vanilleroom, of ééntje met rozijnen en noten? Appeltaart met abrikozen, of één met alleen appels? En wat is het geheime ingrediënt? Een vleugje citroensap en rasp of wat havermout op de bodem? Extra kaneel of een extra lepel bruine suiker? Wat maakt een appeltaart jouw appeltaart?
Een tijdje geleden kwam het eerste schoolrapport van dit schooljaar mee naar huis. Ik vind het niet heel belangrijk, maar ik ben toch altijd benieuwd wat de juf observeert en concludeert over de schoolprestaties van mijn zoon. In de loop van de week vang ik dan wat gesprekjes op: “Mijn dochter vindt lezen echt heel makkelijk, ze scoorde bij de citotoets op A niveau. Hoe gaat het eigenlijk met jouw dochter?” “Uhm, ja, zij vindt lezen wel iets moeilijker, de score weet ik niet precies, rond C/D niveau geloof ik.”
“Hoe gaat het met de zwemles van je dochter? Mijn zoon heeft zijn A en B diploma in iets meer dan een jaar gehaald!” “Nou, begin er maar niet over. Wij zijn al bijna twee jaar bezig, maar aanstaande zaterdag mag ze eindelijk proefzwemmen, zucht.” “Is jouw zoon nog niet zindelijk, hij is toch al bijna drieënhalf? Mijn zoon zat al keurig op het potje voordat hij drie werd.” “Zo, ik zie dat je dochter al zonder zijwieltjes fietst! Ja, mijn dochter is nergens echt vlot mee, het zal bij haar nog wel even duren voordat ze zonder zijwieltjes kan fietsen helaas.”
Herkenbaar? Op de één of andere manier vinden ouders het belangrijk hun kind te spiegelen en te vergelijken met een klasgenoot of leeftijdsgenoot. Even checken of je kind een beetje ‘gelijk loopt’ met de rest en niet onder het gemiddelde presteert. En weet je waar ik nu het meeste van baal? Dat ik me er zo nu en dan ook toe laat verleiden hieraan mee te doen. Tussen neus en lippen door even iets zeggen over dat lezen of rekenen en die zucht wanneer het over de zwemles gaat.
Mijn zoon is niet ‘gemiddeld’, hij is uniek, er is niemand zoals hij. Hij hoeft niet te presteren, hij doet zijn best en is wie hij is. Zijn wie je bent is goed genoeg en meer dan genoeg. Lekker belangrijk wat zijn citoscore met lezen of rekenen is, hoe lang hij over zijn zwemdiploma heeft gedaan of wanneer hij zindelijk was. Dit zegt namelijk helemaal niets over hem of welke plaats hij inneemt in mijn hart. Wat doet het er toe dat hij meer tijd nodig heeft om zich dingen eigen te maken of om iets buiten zijn comfortzone te ondernemen? Juist, helemaal niets!
Ik wil dat mijn zoon zich veilig voelt en op zijn eigen tempo dingen kan leren, ontdekken en proberen. Zonder dat ik hem op de huid zit om te kijken of het wel volgens de gemiddelde snelheid gaat.
Natuurlijk ben je trots op de resultaten die je kind behaald. Wanneer het op school niet zo van zelfsprekend gaat en je kind alle zeilen bij moet zetten om mee te komen in de klas, is dat lastig. Maar wat de situatie ook is, het zegt niets over de persoonlijkheid, de kwaliteiten of het karakter van je zoon of dochter!
Geniet van het familierecept van je kind. Het is uniek, de ingrediënten verhouden zich in de perfecte samenstelling en hoeveelheid tot elkaar. Ook de baktijd is precies goed. Het is het recept van jouw familie, niet dat van familie Modaal. Jouw recept geeft het lekkerste en meest perfecte bakresultaat dat er bestaat. Ik zal je trouwens mijn geheime ingrediënt verklappen: custardpoeder en een snufje liefde, dat proef je direct! Succes met bakken en geniet van jouw niet te evenaren appeltaart!
