Stéphanie
Ik ben Stéphanie en samen met mijn man zijn wij de trotse ouders van onze Filipijnse zoon. Wij zitten midden in een tweede adoptieprocedure en zijn in blijde afwachting van een broertje of zusje uit de Filipijnen. Al schrijvend geef ik je een kijkje in ons prachtige gezin, lees en geniet!
6 april 2022
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: consequent zijn en blijven vind ik één van de moeilijkste uitdagingen van het ouder-zijn. ‘Ja’ doen als je ‘ja’ hebt gezegd en ‘nee’ doen als je ‘nee’ hebt gezegd. Het klinkt best eenvoudig toch? Maar ik vind de praktijk vaak uitdagender dan de theorie.
Die eerste wiebeltand bijvoorbeeld. Die zat nog maar met een zijden draadje vast in zijn mond. Mijn zoon vond het super spannend en eng zo’n wiebelend gevaarte in zijn mond. Hij wilde niet eten want dat voelde zo akelig en de hele dag zat hij met zijn boventanden tegen die losse tand te wiebelen.
“Mama je mag er alleen maar naar kijken, niet aanzitten hoor!” Hij sperde zijn mond wagenwijd open en die tand lachte me uiterst vriendelijk toe: “pak me dan, als je kan!”. Wat jeuken mijn handen dan om mijn zoon, ‘ploep’, te verlossen van dat gefriemel. Maar nee, ik had beloofd alleen te kijken, met mijn handen op mijn rug.
Schermtijd, nog zoiets. Wij hebben een afspraak gemaakt, met wat marges, over het tijdstip en de tijdsduur van de schermtijd op een dag. Soms nog voor de lunch wordt er al geprobeerd hierover te onderhandelen. Die onderhandelingen worden overigens altijd vrij snel en duidelijk afgehandeld. We spreken dan bijvoorbeeld een tijdstip of tijdsduur af. Maar soms heb je van die middagen.
Wanneer al het speelgoed van boven beneden ligt. Of wanneer je voor de vierde keer in de keuken op het legoblokje stapt waarvan de afdruk van de derde keer nog in je voetzool staat. Na een diepe ademhaling vraag je voor de vierde keer uiterst kalm of de lego in de keuken opgeruimd kan worden. Mijn zoon probeert op die middagen de eerder gemaakte afspraken nog even om te buigen in zijn voordeel. Wat wil ik dan zo graag toegeven, even de weg van de minste weerstand kiezen. Maar sorry knul, afspraak is afspraak.
Consequent zijn lijkt soms star of kinderachtig, maar in mijn beleving het gaat om iets anders. Het gaat over doen wat je zegt en het vertrouwen geven dat je ook doet wat je zegt. Hoe kan mijn zoon mij anders leren vertrouwen? Wanneer ik soms wel en soms niet doe wat ik zeg of beloof, hoe weet hij dan dat ik hem echt op kom halen na de zwemles? Als ik hem al minstents 100 keer heb beloofd dat ik niet bij hem weg zal gaan, hoe kan hij daar dan op vertrouwen? Ik geloof dat je dat kunt laten zien door te doen wat je zegt of belooft.
Hij ervaart dan, dat wat ik zeg klopt en gebeurt. Ik heb inderdaad soms achteraf spijt van dingen die ik heb beloofd of afgesproken. Heel jammer voor mij, maar ik houd me aan mijn woord. Het maakt mij ook voorzichtiger in het beloven van dingen. Zo’n 2000 jaar geleden werd de uitspraak “laat jullie ja ja zijn, en jullie nee nee”, al gedaan. Wat blijkt daar in de praktijk toch weer een grote schat aan waarheid in te zitten!
