Anne
Ik ben Anne. Samen met mijn man hebben wij eind 2018 onze dochter (2015) uit Hongarije mogen verwelkomen. Daar is ons adoptieavontuur echt van start gegaan en we zitten er nog middenin. Ik vind het heerlijk om onze belevenissen, ervaringen, ups & downs van me af te schrijven en te delen met anderen.
Rondom de adoptie van onze dochter zijn er meerdere data die voor ons belangrijk en betekenisvol zijn. De data van het voorstel, de eerste ontmoeting, de dag dat ze met ons meeging (start van de 30 dagen zorgplicht in Hongarije), het tekenen van de adoptiepapieren en natuurlijk de aankomst in NL.
Eén van deze data is onze ‘extra’ verjaardag, een feestje voor ons gezin. Hier staan we altijd bij stil op (of rondom) 5 november. Voor ons is de eerste ontmoeting, de eerste keer dat we in real-life samen zijn, echt de start van ons gezin.
Ondanks dat dit voor ons een feestje is en een gebeurtenis waar wij blij om zijn, hebben wij er ook dubbele gevoelens bij. Dat wij een gezin kunnen vormen voor en met onze dochter, betekent tegelijkertijd dat zij in Hongarije ouders heeft die niet bij haar zijn. Wij beseffen ons heel goed dat we zonder haar biologische ouders geen ouders zouden kunnen zijn voor haar. Op deze data staan wij extra stil bij hen.
Dit jaar vierden we alweer ons 5-jarig jubileum. Een mijlpaal! Terugkijkend naar deze 5 jaar, zien we zoveel stappen (groot en klein), groei en ontwikkeling. En toch, zien we daarnaast ook nog steeds dezelfde gedragingen.
- Het meisje dat zo bang is voor afwijzing, dat ze bij voorbaat zelf al afwijzend doet.
- Het meisje dat controle nodig heeft in alles wat we doen.
- Het meisje dat door de hoeveelheid prikkels veel onrust laat zien in gedrag en geluiden maken.
- Het meisje die geen keuzes kan maken en dat dan aan ons vraagt/ eist, maar wij altijd de ‘verkeerde’ keuze maken.
- Het meisje die wanneer we op visite zijn haar jas aanhoudt en op schoot blijft plakken.
- Het meisje dat plassen, eten en drinken elders dan thuis soms te spannend vindt en het dan dus niet doet.
- Het meisje dat binnen een korte tijd meerdere keren in gedrag kan switchen, van groot meisje naar klein meisje en andersom.
Kortom: het meisje dat door haar geschiedenis dusdanig beschadigd is, dat zij en wij nog steeds dagelijks te maken hebben met de ‘restverschijnselen’ daarvan.
Het verschil is wel dat wij en zij daar nu anders mee omgaan. We zijn daar allemaal in meegegroeid. En toch is het soms confronterend om te zien dat het trauma en hechting gedrag niet overgaat. Dit is iets wat zij met zich mee blijft dragen, en wij dus ook.
Naast dit alles zien we ook een heel lief, behulpzaam en zorgzaam meisje. Een meisje dat naar ons omkijkt en, op haar manier, rekening probeert te houden met ons. Wanneer ZIJ daarvoor openstaat, dat dan weer wel.
