Rebecca Wierks
Ik ben Rebecca. Samen met Niels maakten wij in 2014 een onvergetelijke reis naar Nigeria om onze dochter Evi (2014) op te halen. Na dit mooie avontuur hebben we er nog twee buikkindjes bij mogen krijgen, Jurre (2020) en Stijn (2022).
12 januari 2022
In de agenda van school staat ‘inloopochtend voor ouders’. Aangezien we als ouders de afgelopen anderhalf jaar niet op school mochten komen heb ik dit wel gelezen, maar niet opgeslagen. Je raadt het al, deze ging dus wel door. Gedurende de dag zie ik fotootjes verschijnen op Facebook van ouders met hun kind in de klas. En vanaf dat moment gaat mijn brein op zoek naar de juiste strategie. Waar je bij veel kinderen dit goed kan uitleggen, troost kan bieden, sorry kan zeggen en dan weer door, weet ik dat dat bij ons niet geldt.
Voor kindjes met hechtingsproblemen kan dit betekenen dat we een mega escalatie kunnen verwachten vanmiddag, mogelijk met een erg slechte nacht tot gevolg. En logisch, want ze worden bevestigd in dat wat voor hen al zo vaak zo voelt. Ze voelen zich alleen gelaten, in de steek gelaten.
Dus brein, direct aan het werk. Ik wissel in mijn gedachte tussen twee scenario’s:
Scenario 1: Ik wacht af. Ik kijk en voel met wat voor stemming ze uit school komt. Voelt ze zich niet fijn, zit ze hoog in de stress, dan maak ik het gelijk bespreekbaar.
Scenario 2: Ik maak het gelijk bespreekbaar en maak het voor haar makkelijk om direct haar stress te uiten.
Dan herinner ik mij een gesprek wat we de dag ervoor hadden. Ze is geen prater over school, als er iets uit haar zelf komt hang ik aan haar lippen. Nou ja, ook niet weer te erg, want met teveel interesse en betrokkenheid is ze binnen no time weer een gesloten boek. Doorvragen is risicovol. Ze vertelde over het liedje van de kinderboekenweek. Aansluitend vroeg ze ‘kom jij ook mama?’
Ik dacht dat dat over de kinderboekenweek ging. Ouders zijn namelijk gevraagd om iets over hun beroep te vertellen. Ik legde uit dat ik niet zou komen, omdat ik op dit moment niet werk. Dus ook niet zoveel kan vertellen.
Ze knikte begrijpend en dat was helemaal ok voor haar.
Nu bedenk ik me ineens dat ze misschien bedoelde of ik naar de inloopochtend zou komen.
Wat doe ik nu? Als ze er volledig vanuit was gegaan dat ik niet kwam, dan is er misschien helemaal niks aan de hand. Dan was het gewoon duidelijk voor haar. Mijn brein denkt verder na. Bij een moeder die dit soort dingen nooit vergeet, check ik hoe de inloopochtend was. Er waren maar drie moeders geweest. Dat maakt het scenario weer anders, gelukkig!
Ik kies voor het scenario afwachten en hou in mijn hoofd dat dit mogelijk speelt. Ze komt relaxed uit school, kijkt even filmpjes en daarna dansen we op het kinderboekenweeklied.
Ik voel toch de neiging het even bespreekbaar te maken: “Toen je gisteren vroeg of mama ook zou komen, bedoelde je vanochtend bij de inloopochtend?” “Ja”, geeft ze aan. Aha! Ik zeg dat ik vanaf nu de data in mijn agenda zal zetten. Voor haar is het allang klaar. Ik had toch al gezegd dat ik niet kwam, dat was toch duidelijk genoeg?
Waarschijnlijk zou het een hoop gedoe zijn geweest, als ik vanochtend wel de school in was gestapt, terwijl het nu onbewust duidelijk genoeg was. Is het gek dat ouders met kinderen met hechtingsproblemen soms volledig gesloopt zijn aan het einde van de dag? Dat brein staat continu aan en werkt op volle toeren. Want naast dit kleine ding was er ook nog een ding met ‘lekkers eten’, met ‘speelgoed delen’, met ‘iets vergeten in de speeltuin’.
Allemaal kleine dingen strategieën. Wat kan ik me trots voelen als mijn brein fit genoeg is om continu met goede strategieën te komen. Maar wat mag ik (en al die andere ouders) ook zeker accepteren dat dat brein soms niet lekker werkt of dat hoe goed bedacht ook, je strategie even niet aanslaat. Dus de strategie van vanavond is beentjes omhoog, alle lieve papa’s en mama’s, het brein heeft weer genoeg gedaan. Tijd voor ontspanning, zodat we morgen, of misschien later op de avond of vannacht, weer zoveel mogelijk aan kunnen staan!
