Rebecca Wierks
Ik ben Rebecca. Samen met Niels maakten wij in 2014 een onvergetelijke reis naar Nigeria om onze dochter Evi (2014) op te halen. Na dit mooie avontuur hebben we er nog twee buikkindjes bij mogen krijgen, Jurre (2020) en Stijn (2022).
Januari 2023
In deze casus gaat het over een gezin. Vader is gediagnosticeerd met ADHD. Vader en moeder hebben beide de nodige dingen meegemaakt in hun leven wat hen nog regelmatig raakt. Dochter van 8 is geadopteerd. Zij is bekend met hechtings- en traumagerelateerde problematiek. Als de stress teveel is en ouders onvoldoende sensitief en responsief reageren kan er sprake zijn van flinke agressie. Zowel fysiek, als verbaal. Ze is daarnaast enorm sterk en heeft in lengte een enorme voorsprong op haar leeftijdsgenoten. Daarnaast is er een peuter van 3 jaar. Hij is een enorm temperamentvolle peuter. Hij kan soms gillen, wat een trigger is voor andere gezinsleden. Als derde is er een bijna dreumes, een enorm ondernemend jongetje dat constant probeert overal op te klimmen, overal aan te zitten enzovoort. De ouders hebben hun hele leven ingericht om de zorg voor hun kinderen en met name de oudste te kunnen dragen. Ze werken beide zo min mogelijk om de kinderen zoveel mogelijk op te vangen. Sinds de stijgende prijzen in zowel de supermarkt als de energiekosten zijn er financiële zorgen. Er zijn mogelijkheden om meer te gaan werken, maar er zijn zorgen wat dit dan voor gevolgen zal hebben in de gezinssituatie als er bijvoorbeeld meer opvang geregeld moet worden.
Twee jaar terug ben ik gestart met de opleiding Pedagogiek waar deze casus prima in zou passen. Tijdens de opleiding kom ik in aanraking met de term probleemgezin. Dat voelt als een kapotte wasmachine. We hebben een probleem, dus we moeten het oplossen. Dat het me triggert komt, omdat wij op papier ook zeker voldoen aan de eisen om ‘probleemgezin’ te worden. Zeg nou zelf, wat vonden jullie van de casus?
Het woord ‘probleem’ doet echter geen enkel recht aan alle talenten van de gezinsleden, de vaak enorme veerkracht en de omstandigheden waarin zij zitten. Het zet voor mijn gevoel de gezinnen direct op een achterstand. In kleine stapjes kijk ik de serie Verloren kinderen. Bingewatchen is voor mij geen optie. De serie raakt me. Sommige momenten lukt het me zelfs niet om te kijken. Want ik herken mijn eigen gezin en mezelf er regelmatig in. Wat heb ik ook veel tranen gelaten en weet ik zeker dat de laatste nog niet zijn gevallen, wat zit ik soms ook aan mijn taks, met zo’n vol hoofd dat iedere kleine prikkel er een teveel is.
Misschien zijn wij op papier of in de ogen van hulpverleners die enkel de casus lezen een probleemgezin. Maar hoe ik ons zie?
De ADHD van vader zorgt voor een heleboel gekke vrolijke momenten thuis. Het zorgt voor een scala aan mogelijkheden, veel meer dan waar anderen aan denken. De dingen die de ouders hebben meegemaakt hebben hen enorm veel zelfinzicht en reflectievermogen gegeven, wat hen nu dagelijks helpt om de zorg voor het gezin zo goed mogelijk voor elkaar te krijgen. De dochter heeft met haar gedrag haar ouders enorm veel geleerd over wat belangrijk is in het leven. Ze heeft onwijs veel talenten, waaronder het talent om de peuter regelmatig zover te krijgen om toch iets te doen wat hij eigenlijk niet wil. De peuter is een intelligent kind, wat de wereld soms beter wil snappen dan hij al kan. Maar tegelijkertijd heerlijk kan spelen. En de dreumes zorgt voor plezier voor het hele gezin. Deze ouders hebben al heel wat hobbels op creatieve wijze overwonnen en gaan dat ook zeker op het financiële gebied weer doen.
Van probleemgezin naar prachtgezin in 10 minuten. Het is maar hoe je het bekijkt.
