Rebecca Wierks
Ik ben Rebecca. Samen met Niels maakten wij in 2014 een onvergetelijke reis naar Nigeria om onze dochter Evi (2014) op te halen. Na dit mooie avontuur hebben we er nog twee buikkindjes bij mogen krijgen, Jurre (2020) en Stijn (2022).
9 maart 2022
We maken groene weken door. Het zijn geen groene uren, het zijn geen groene dagen, het zijn groene weken. We moeten eraan wennen, maar dat is natuurlijk een luxeprobleem.
Wat ik daarmee bedoel? We duiden dochters stemming met een kleur, die overeenkomt met de theorie van het reptielenbrein en de theorie van de window of tolerance. Als haar stemming rood kleurt heeft ze geen controle meer over haar handelen met als gevolg fysieke agressie. De kleur rood betekent een reactie vanuit haar reptielenbrein. De kleur oranje staat voor spanning, stress, niet goed kunnen verwoorden wat me dwars zit, me onveilig voelen. Ik dreig uit mijn raampje te schieten.
En dan de kleur groen. De kleur groen staat voor ontspanning, voor het besef van papa en mama zijn er voor me en zorgen voor me, voor vertrouwen. Het leven is natuurlijk niet alleen maar mooi, maar ik weet wat ik kan doen als ik me niet fijn voel.
We zijn gewend dat ze iedere dag wel wisselt tussen groen en oranje, met hier en daar een rood moment. Dat kan heel snel gaan. Eén opmerking, één verkeerde beweging, één detail anders dan anders en ze schiet van groen naar oranje. Teruggaan van oranje naar groen vergt de nodige inspanning van zowel haarzelf als van ons.
Maar daar hoeven we dus niet over na te denken, want wij maken groene weken door. Geen groene uren, geen groene dagen, het zijn groene weken. We genieten! Wat fijn voor haar, wat heerlijk voor ons, wat mooi om te zien!
Het wordt half november, Sint komt in het land en we houden ons lichtelijk getraumatiseerde hart vast, dit zou weleens het einde kunnen zijn van de groene weken, maar nee hoor, ons dametje danst als een groen prinsesje door deze periode. Dan nadert Kerst. Wij zetten ons schrap, maar nee hoor ons meisje bedenkt allerlei plannen voor de Kerst en geniet ervan.
En dan is er weer een persconferentie. Er wordt een extra week kerstvakantie aangekondigd. Dat is het moment dat oranje al snel door groen heen gaat kleuren. Het vertrouwen krijgt direct barstjes. Nou ja, het vertrouwen heeft natuurlijk al barstjes, maar ze krijgt ze zelf niet meer gedicht. Haar copingmechanismen laten haar in de steek. Dit is haar basis trauma.
‘Ik kan nooit zeker zijn van het leven, want de basis kan ineens verdwijnen.’ Dit heeft ze als klein baby’tje meegemaakt en iedere schoolsluiting voelt ze het weer. De plek waar ze zich fijn voelt, waar ze vrienden heeft, waar ze gezien wordt door de juf. De plek die haar structuur biedt verdwijnt ineens. Natuurlijk weten wij dat het tijdelijk is, maar zij is daar nog niet zo zeker van.
En dus gaan we aan het werk en proberen we de barsten weer te lijmen met elkaar. Na twee weken wordt aangegeven dat men een groot risico gaat nemen door de scholen weer open te doen na de kerstvakantie. Die opmerking raakt me enorm. Ik snap het, natuurlijk, vanuit medisch perspectief. Maar voor hoeveel kinderen is het sluiten van de scholen niet een nog groter risico?
Ach, inmiddels is het februari en ziet alles er hoopvol uit. Misschien is deze blog wel hartstikke achterhaald. Hoewel, kunnen we nu al iets zeggen over de effecten van deze crisis op de langere termijn voor onze kinderen en jongeren?
Ik wens iedereen groene weken toe met hun kind, ik wens ouders alles wat ze nodig hebben in de oranje en rode momenten. Dat we maar met elkaar onze kinderen en jongeren mogen koesteren.
