Rebecca Wierks
Ik ben Rebecca. Samen met Niels maakten wij in 2014 een onvergetelijke reis naar Nigeria om onze dochter Evi (2014) op te halen. Na dit mooie avontuur hebben we er nog twee buikkindjes bij mogen krijgen, Jurre (2020) en Stijn (2022).
14 juni 2022
De deur valt in het slot en je kan er niet meer in. Mama en je broertjes zijn achter die deur. Je kan ze wel zien, maar je kan er niet bij. Er kwam een vriendinnetje spelen. Een heerlijk kind, een stuiterbal, een creatieveling. Kort gezegd, een altijd weer spannende playdate, want de matchende karakters zorgen vaak voor heel veel lol, maar kunnen ook botsen als geen ander. En als het eenmaal botst is er meer nodig dan een ijsje om het goed te krijgen.
Ze hadden binnen heerlijk gelachen en drukke grappen uitgehaald. Het werd mama iets te dol, dus die stuurde de meiden naar buiten. Ze zaten te kletsen, zoals meisjes van 8 dat kunnen doen. Ze deden een wedstrijdje, wie het eerst bij de deur was. Ons meisje moet het altijd meer van de kracht, dan van de snelheid hebben. Het vriendinnetje rende naar binnen en deed de deur dicht.
De deur valt in het slot en je kan er niet meer in. Mama en je broertjes zijn achter die deur. Je kan ze wel zien, maar je kan er niet bij. En ik voel je paniek, ik voel het letterlijk in mijn buik. Ik voel instinctief dat dit een enorme trigger is van het trauma wat je als klein baby’tje hebt doorgemaakt. Dat mensen waar je je veilig bij voelt, die je kent en herkent, dat die niet meer te bereiken zijn. Ik doe snel de deur open en benoem dat gevoel direct, maar zie ook dat je al volledig uit je raampje geschoten bent.
Je stampvoet naar binnen. En ik weet dat de buren het weer minimaal een halfuur zwaar gaan hebben. Waar je normaal al je boosheid op ons richt, krijgt het vriendinnetje de volle laag. Ik probeer je uit de situatie te halen. Ik stimuleer je om op de trampoline te gaan springen. Je doet het en het lukt, even, wat ongelooflijk knap. Je zit nog duidelijk buiten je raampje. Ondertussen probeer ik het vriendinnetje dit complexe gebeuren enigszins uit te leggen. Het vriendinnetje reageert ook boos, wat jou weer triggert.
Dit komt tijdens dit afspraakje niet meer goed. Dat is duidelijk. We brengen haar thuis en ik leg de situatie kort uit. Alle begrip en volgende keer beter. Je stept woest heen en weer. En dan zijn we weer met elkaar en waar ik denk, dit wordt nog heel hard werken, zeg jij ineens: ik wil haar een berichtje sturen, om het goed te maken.
We spreken af dat we naar het speeltuintje om de hoek gaan, zodat onze peuter ook even zijn energie kwijt kan. Terwijl ik hem op de glijbaan zet, tik jij een berichtje. Het lucht je op en de lucht klaart op. Je wilt zelfs nog wel even spelen, ook als er andere kindjes bij zijn. Je vriendinnetje is net zo vergevingsgezind en na een paar keer heen en weer appen is alles ok. Wat ben ik trots hoe je dit hebt afgesloten.
Soms kan het voelen alsof je voor een dichte deur staat, maar weet dat voor jou de deur altijd open zal staan.
