Anne
Ik ben Anne. Samen met mijn man hebben wij eind 2018 onze dochter (2015) uit Hongarije mogen verwelkomen. Daar is ons adoptieavontuur echt van start gegaan en we zitten er nog middenin. Ik vind het heerlijk om onze belevenissen, ervaringen, ups & downs van me af te schrijven en te delen met anderen.
Sinds juli 2022 werk ik niet en ben ik thuisblijfmoeder. Iets waar ik erg aan toe was, en onze dochter heel blij mee was. Bleek uit haar reactie toentertijd: "Yes, dan kan mama eindelijk voor mij zorgen!".
Nu zijn we ruim 1,5 jaar verder en ben ik sinds januari weer aan het werk. In het laatste half jaar van 2023 ben ik me gaan oriënteren op welke baan passend zou zijn bij mij, ons gezin en de levensfase waar ik nu in zit. Hierbij heb ik vooral gekeken naar het praktische gedeelte, in het belang van onze dochter. Denk aan maximaal 12-16 uur in de week, bij voorkeur alleen onder schooltijd.
Deze wensen, of beter gezegd eisen, beperkte mijn mogelijkheden behoorlijk.
Want in de 1,5 jaar dat ik niet heb gewerkt, is wel gebleken hoe goed onze dochter het doet op het gegeven dat ik er fulltime voor haar ben. Natuurlijk heeft dat ook de mindere kanten, namelijk dat papa daardoor minder wordt toegelaten. Maar dat laatste was ook al het geval toen ik nog werkte. Dit is een van de grote kenmerken van haar hechtingsproblematiek; zich vooral kunnen focussen op één ouder.
Toen we haar vertelde dat ik weer aan het werk ging, was haar reactie hierop een meltdown en "ik wil niet dat je werkt maar dat je bij mij bent", "ik mis je dan". Verdriet, onrust en veel vragen. Vlak voor het slapengaan: "mijn hoofdje zit nu heel vol met dat je weggaat".
Dan zijn we 5 jaar verder, hebben we onwijs veel geïnvesteerd in therapieën om te werken aan haar trauma -en hechtingsproblematiek, aan het vertrouwen in ons en dan hoeft er maar iets te veranderen en de angst vliegt haar aan. Angst om verlaten te worden, dat ik wegga en niet meer terugkom. Onzekerheid wie er voor haar is, wie haar gaat helpen. Immens groot verdriet, omdat ze nu al het gemis voelt voor wanneer ik weer ga werken.
Ondanks het gegeven dat ik onder schooltijd ga werken en dat papa of mama er altijd voor haar is. Hierop vertrouwen, kan zij niet. Wij kunnen nog zoveel vertellen, maar dat moet ze eerst zien, voelen en ervaren.
Hoeveel twijfels haar reactie ook bij mij naar boven brachten, dit nu doorzetten is belangrijk. Het is belangrijk dat zij gaat ervaren dat ik weer terug kom en dat papa of mama er altijd voor haar is. Elke succeservaring die zij hierin opdoet, helpt weer een klein stukje in dat vertrouwen. Maar dat het vertrouwen fragiel en kwetsbaar is, is een gegeven. Dat weten wij en daarin helpen we haar waar we kunnen. In de hoop dat het vertrouwen steeds meer zal gaan groeien.
