Anne
Ik ben Anne. Samen met mijn man hebben wij eind 2018 onze dochter (2015) uit Hongarije mogen verwelkomen. Daar is ons adoptieavontuur echt van start gegaan en we zitten er nog middenin. Ik vind het heerlijk om onze belevenissen, ervaringen, ups & downs van me af te schrijven en te delen met anderen.
Een kind met trauma -en hechtingsproblematiek opvoeden, vraagt veel aanpassingen. Ook aanpassingen op sociale activiteiten. Met alle ‘normale’ dagelijkse activiteiten, krijgt onze dochter al dusdanig veel prikkels binnen, dat dit niet gaat zonder dagelijkse driftbuien.
Dagelijkse activiteiten zoals 5 dagen naar school, wekelijks therapie en een speelafspraakje hier en daar. Dit is al heel veel voor haar, omdat zij altijd ‘aan’ staat, niks wil missen van wat er in haar omgeving gebeurt en vooral over wilt komen als dat normale 9-jarige meisje. Het effect is dat wij thuis een heel ander meisje zien.
Dit maakt dat wij heel bewust keuzes maken in welke (sociale) activiteiten wij wel ondernemen en welke wij helaas aan ons voorbij moeten laten gaan. Met het maken van deze keuzes voelen wij ons iedere keer opnieuw in een tweestrijd. Continue afwegingen maken in de trant van: hoe ziet onze week eruit?/ wat staat er allemaal op de planning?, wat brengt het ons? (ook wij vinden het leuk en gezellig om zo op zijn tijd onder de mensen te komen), wat brengt het onze dochter?, hoe ziet de setting eruit?, geeft het ons energie versus kost het ons energie?, hoe is ons energielevel?, wat is het te verwachten effect op onze dochter?, wat is de reistijd?. En dan de conclusie trekken à is het ons het wel of niet waard?
Dit soort keuzes maken wij niet over één nacht, hier denken wij vaak al weken vooraf over na. En ja, dan is het soms jammer om weer af te moeten zeggen. Ergens hopen wij dat men begrijpt wat onze afwegingen zijn en begrip heeft voor onze keuze. En vooral dat men naar ons toekomt mocht er iets onduidelijk zijn of vragen over onze afwegingen of over onze dochter. Stiekem wensen wij dat er rekening gehouden wordt met onze gezinssituatie en proberen wij juist altijd open te zijn over onze mogelijkheden én beperkingen.
Het feit is dat onze omgeving niet voor onze situatie heeft gekozen. Wij hebben hier wel volledig voor gekozen en staan daar nog steeds iedere dag vierkant achter! Dat betekent dat wij onze dochter en onszelf beschermen tegen overvraging en overprikkeling. Dat wij iedere dag opnieuw voor ons gezin kiezen en vooral kijken naar wat bij ons past. Waar zijn wij mee geholpen? Waar worden wij blij van?
