Anne
Ik ben Anne. Samen met mijn man hebben wij eind 2018 onze dochter (2015) uit Hongarije mogen verwelkomen. Daar is ons adoptieavontuur echt van start gegaan en we zitten er nog middenin. Ik vind het heerlijk om onze belevenissen, ervaringen, ups & downs van me af te schrijven en te delen met anderen.
22 oktober 2022
Dat ik werkte, is voor onze dochter nooit makkelijk geweest. Het gevoel van verlating en afwijzing zit immens diep bij haar. Voor het antwoord op de vraag waarom het voor haar ‘makkelijker’ was dat haar vader wel werkt, ga ik terug naar het begin.
Tijdens de 6 weken in Hongarije, trok onze dochter juist voornamelijk naar mijn man toe. Met het effect dat ik keer op keer werd afgewezen en weinig goed kon doen. Na thuiskomst in Nederland zijn we een korte tijd met zijn drieën thuis geweest. Mijn man is vervolgens bijna volledig weer aan het werk gegaan, terwijl ik volledig thuis ben gebleven. Dit hadden we vooraf zo afgesproken, niet wetende naar wie onze dochter als eerste zou toetrekken.
Na een paar maanden ben ik langzaam gestart met 4-8 uur werken en was de rest van de week thuis beschikbaar voor onze dochter. Mijn man was op die momenten bij haar. Het hele eerste jaar na thuiskomst heeft het er ongeveer zo uitgezien. Ik werd daardoor haar vaste gezicht, houvast en voor zover dat mogelijk was haar ‘veilige’ haven. Voor haar de eerste persoon om aan te hechten.
Het opbouwen van mijn werkuren verliep heel moeizaam. Iedere keer als ik wegging, was het drama thuis. En niet zomaar drama, wat ieder gezin wel zou herkennen. Nee, dit drama nam andere en heftige vormen aan. Van een klein meisje dat gigantisch in de drift schiet met agressief gedrag erbij, waardoor wij met onze handen in het haar zaten en geen idee hadden hoe we daarmee om moesten gaan. En vooral wat is nu verstandig en goed voor haar en ons gezin? Soms kozen we ervoor dat ik voor de vorm heel kort wegging (een blokje om). Een soort van ‘oefenen’ en voor haar om te leren dat mama echt weer terugkomt.
De keren dat opa en oma oppasten gingen ook niet van harte. Voor 1-2 uurtjes werken, want langer kon ik niet weg, had ik een kind thuis die totaal van het pad was. Zo durfde zij bijvoorbeeld niet te plassen met opa of oma. Met het gevolg dat ze of in een bui raakte of in haar broek plaste én vervolgens in een bui raakte. Kortom: het geeft een duidelijk beeld hoe moeilijk het voor mij was om te gaan werken. En een ieder kan zich een voorstelling maken van hoe ik dan op mijn werk zat.
Uiteindelijk werd dit makkelijker en zat ik weer in mijn ritme van drie dagen werk. Daar zijn wel 1,5-2 jaar overheen gegaan. Samen regelden wij de opvang, waarbij er zo min mogelijk oppas ingezet werd. Juist omdat dit téveel vraagt van onze dochter en dus van ons. Dit hele proces is heftig en zwaar geweest. Nu we in wat rustiger vaarwater kwamen, merkte ik dat het continue ‘aan’ staan ook van mij veel heeft gevraagd. En nog steeds vraagt…
Voor de zomervakantie hebben we de knoop doorgehakt, ik heb ontslag genomen. Ontslag, zonder direct uitzicht op een nieuwe baan. Toen we dit vertelden aan onze dochter, sprong zij een gat in de lucht en riep “Yes, dan kan mama eindelijk voor mij zorgen!”.
Dat, wat ik al dacht te doen zolang onze dochter bij ons woont, voelt nu voor haar duidelijk heel anders. Tot nu toe zorgde ik voor haar, maar werkte ik daar ook naast.
De dag voor mijn laatste werkdag, had ik het er met haar over onderweg naar school. Ik vertelde haar "morgen ga ik voor de laatste keer naar mijn werk, dan is het mijn laatste werkdag". Waarop zij reageerde met "yes, dan ben je helemaal voor mij". Voordat ik kon reageren, voegde ze nog toe "dat zeg jij ook weleens hoor".
Het klopt inderdaad dat als ik een middag vrij was, ik dan tegen haar zei "dan ben ik helemaal voor jou".
Het idee dat mama straks 24/7 beschikbaar werd voor haar, gaf haar op voorhand al zoveel blijdschap en rust. Lieve dochter, ik ben graag jouw veilige haven!
