Marieke
Ik ben Marieke en samen met mijn man mochten we twee jaar geleden de trotse ouders worden van een Hongaarse tribling (een peuter en twee kleuters). Ik wil jullie een kijkje geven in ons leven. Een leven waarin adoptie dagelijks een rol speelt, een leven waarin we genieten van onze kinderen, een leven met vallen en opstaan.
April 2024
I.v.m. de privacy van onze kinderen vermeld ik hun geslacht niet, schrijf ik alles in de ‘hij-vorm’ en schrijf ik in termen als ‘de oudste’, ‘de jongste’ of bijv. ‘brussen’.
Vandaag is het een jaar geleden dat we vertrokken uit jullie vaderland en de grens met Oostenrijk over staken. Een jaar zijn jullie nu weg uit jullie vaderland, verwijderd van jullie moedertaal en zoveel kilometers verwijderd van iedereen die jullie lief en dierbaar was.
We namen jullie mee jullie nieuwe leven in, in een nieuw land, met een nieuwe taal. Op weg naar een nieuwe toekomst. Het buitenland: jullie enige kans om samen op te groeien in een gezin.
Jullie roots blijven in Hongarije. Wij hopen er zo goed mogelijk aan tegemoet te komen en ze in ere te houden. Af en toe iets Hongaars eten, Hongaarse woordjes leren, verjaardagen van Hongaarse familie vieren, foto’s kijken van jullie leven in Hongarije, af en toe Hongaarse tekenfilmpjes kijken of liedjes luisteren etc.
Hopelijk kunnen we over een paar jaar terug, gaan we weer die grens over en kunnen we samen een fijne vakantie in Hongarije hebben.
Morgen is het een jaar geleden dat we thuiskwamen. Een nieuw hoofdstuk in jullie leven, geen nieuw levensboek. Want die eerste hoofdstukken waren al geschreven en blijven net zo belangrijk dan de Nederlandse hoofdstukken.
