Marieke
Ik ben Marieke en samen met mijn man mochten we twee jaar geleden de trotse ouders worden van een Hongaarse tribling (een peuter en twee kleuters). Ik wil jullie een kijkje geven in ons leven. Een leven waarin adoptie dagelijks een rol speelt, een leven waarin we genieten van onze kinderen, een leven met vallen en opstaan.
juli 2023
I.v.m. de privacy van onze kinderen vermeld ik hun geslacht niet, schrijf ik alles in de ‘hij-vorm’ en schrijf ik in termen als ‘de oudste’, ‘de jongste’ of bijv. ‘brussen’.
Vanmorgen zit je met een steen in je maag aan het ontbijt. Je gaat net als anders naar school, maar toch is het vandaag anders. Het is de laatste dag voor de zomervakantie.
Na schooltijd haal ik je op en nemen we afscheid van je juffen. Je wenst ze een fijne vakantie en dan lopen we naar huis. We lunchen met pannenkoeken om de vakantie in te luiden. En dan komt het. Ik weet dat de lontjes kort zullen zijn, ik ben er op voorbereid. Maar dan stort je in. Om iets kleins word je boos. Als je een klein beetje tot rust bent gekomen sta je me toe.
Ik neem je op schoot, we knuffelen en ik ondertitel je. “Je bent zo verdrietig omdat je vandaag voor het laatst in groep 2 was. Je hebt het zo fijn gehad in groep 2 en vindt je juffen zo lief”. Het ondertitelen geeft je rust. Je kruipt snikkend tegen me aan, ik moet voor je zingen.
Het tweede afscheid dit schooljaar van juffen die je dierbaar zijn. Eerst in Hongarije en nu hier. Het zoveelste afscheid in je leven. En bij al die keren afscheid heb je in elk geval één ding geleerd: afscheid is altijd definitief. Dus wat is het waard dat er nu een mama is die tegen je zegt dat je je lieve juffen echt nog weer tegen komt op school en ze niet weg zijn, ook al ga je naar een nieuwe groep. Je huilt en huilt en huilt. Ik besluit de juffen te appen om te vragen om hun bevestiging. Je probeert wat te spelen, maar er is continu ruzie en ik ben alleen maar politieagent aan het spelen. En dan sturen de juffen allebei een spraakberichtje terug. Een berichtje dat ze je volgend jaar echt nog wel een keer zien. Wat een opluchting! Je ogen veranderen, je geeft me een dikke knuffel, ik zie je ineens ontspannen.
Deze juffen, goud waard! Dit was precies wat je nodig had en ze deden het, ondanks dat het vakantie is. Daarna wordt er gespeeld en is de grootste spanning en het diepe verdriet weg, want het afscheid vandaag was niet definitief. En die andere brandjes tijdens het spel? Die zijn als mama wel te blussen.
