Marieke
Ik ben Marieke en samen met mijn man mochten we twee jaar geleden de trotse ouders worden van een Hongaarse tribling (een peuter en twee kleuters). Ik wil jullie een kijkje geven in ons leven. Een leven waarin adoptie dagelijks een rol speelt, een leven waarin we genieten van onze kinderen, een leven met vallen en opstaan.
18 oktober 2022
Ik begin het schrijven van mijn blogs een half jaar na thuiskomst in Nederland. Op dat moment hebben we twee kleuters en een peuter in huis.
Sinds ruim een maand sta ik dagelijks bij het schoolhek om je op te halen, zo ook vandaag. De schooldeur gaat open, blij en enthousiast kom je net als elke dag uit school rennen en vlieg je in m’n armen. Ik begroet je met een knuffel en een kus en dan vraag je of ik het zand uit je schoenen wil halen. Huh? Zand uit jóuw schoenen?
Dat is thuis heel normaal, want je speelt graag in de zandbak en bent echt een buitenkind. Maar op school is het buitenspelen altijd overweldigend en onveilig tussen alle kleuters en zit je veilig bij juf op het bankje op het plein. Wat dat betreft kon je wel een biologische zoon van me zijn, ik deed vroeger precies hetzelfde.
Stapje voor stapje proberen we het buiten spelen op te bouwen en krijg je een beloning voor elke overwinning. Al weken zitten we op hetzelfde niveau, je zit buiten naast juf op het bankje, en elke dag belonen we deze zelfde stap, want het is een overwinning vergeleken bij hoe je begon en we weten hoeveel het je kost. Het kost je elke dag weer veel en het is zo knap dat je buiten durft te zijn en daar met juf durft te zitten!
En dan vandaag, vandaag ging je verder, maakte je letterlijk een reuzenstap, wat erin resulteert dat er zand in je schoenen zit. Je hebt in de zandbak gespeeld! Met juf dichtbij je op de zandbakrand, maar je liet het veilige bankje achter je en speelde. Knapperd! Wat zijn we trots op jou! Want spelen betekent ook een stukje controle loslaten. Al ben je professional om alles in de gaten te houden tijdens het spel, dat lukt toch minder goed dan vanaf het strategisch opgestelde bankje op het plein. Je gaat in je eigen tempo maar komt er net zo goed wel. Veiligheid is het belangrijkste, van daaruit kun je groeien.
En zo sta ik vol trots bij het hek het zand uit je schoenen te kloppen. Voor de meeste moeders zoiets normaals, of een ergernis ;-), voor mij hét hoogtepunt van de dag!
