Marieke
Ik ben Marieke en samen met mijn man mochten we twee jaar geleden de trotse ouders worden van een Hongaarse tribling (een peuter en twee kleuters). Ik wil jullie een kijkje geven in ons leven. Een leven waarin adoptie dagelijks een rol speelt, een leven waarin we genieten van onze kinderen, een leven met vallen en opstaan.
Novermber 2022
I.v.m. de privacy van onze kinderen vermeld ik hun geslacht niet, schrijf ik alles in de ‘hij-vorm’ en schrijf ik in termen als ‘de oudste’, ‘de jongste’ of bijv. ‘brussen’.
Vandaag is het een half jaar geleden dat we thuis kwamen! Een half jaar, waar blijft de tijd?
Inmiddels ga je 6 weken naar school. Je hebt een ‘vast’ vriendje, waar je al die weken al graag mee speelt op school. Wat is het mooi om te zien hoe die klik er tussen jullie is. Vandaag heb je je eerste speelafspraakje na schooltijd. Bewust bij het vriendje thuis, omdat we weten dat het voor onze kinderen heel lastig is als anderen in ons huis komen en met ons speelgoed spelen.
We kennen je inmiddels steeds iets beter en vertrouwen erop dat jij het aan kunt om ergens anders naar toe te gaan. Je ziet het zelf ook helemaal zitten. Wat heb je hierin sprongen gemaakt! Een half jaar geleden verstopte je je voor elke vreemde (wat waren we daar blij mee!) en vandaag maak je zo’n grote stap, in het volste vertrouwen dat ik je weer op kom halen en met een gezonde afstand naar de moeder van het vriendje.
De twee jongsten hebben meer moeite met deze nieuwe situatie. Inmiddels weten we allemaal dat ik altijd bij het hek sta bij school en ik jullie altijd weer ophaal, maar halen we de oudste vanmiddag ook echt op bij het vriendje? Komt de oudste dan echt weer thuis?
Vanmorgen was er niets aan de hand, want toen was de oudste nog veilig op school, maar nu, waar is hij nu? Hoe zou het met hem gaan? Het resulteert bij de andere twee in veel stress, korte lontjes en huilen. Komt de oudste echt wel terug? Wat een angst zit hier onder, het is ook niet niks wat jullie een half jaar geleden mee hebben gemaakt. De relatie met jullie pleeggezin, die voor jullie zo zeker leek, bleek ook te verdwijnen. Wie verzekert jullie dan dat de oudste nu niet verdwijnt?
Ik bedenk me dat ik het concreet voor jullie moet maken en besluit de moeder van het vriendje te appen met de vraag om een foto, wie weet helpt dat. Al snel krijg ik een paar foto’s toegestuurd. Vol aandacht bekijken jullie de foto’s en zien jullie dat de oudste echt bij zijn vriendje is, dat hij lekker aan het spelen is en dat hij het goed heeft. De spanning wordt minder, maar verdwijnt nog niet volledig. Die zakt pas weg wanneer we over de drempel van het huis stappen en de oudste daar echt is!
