Stéphanie
Ik ben Stéphanie en samen met mijn man zijn wij de trotse ouders van onze Filipijnse zoon. Wij zitten midden in een tweede adoptieprocedure en zijn in blijde afwachting van een broertje of zusje uit de Filipijnen. Al schrijvend geef ik je een kijkje in ons prachtige gezin, lees en geniet!
15 november 2022
Straks heb ik een gesprekje met de juf. In mijn hoofd loop ik nog eens de dingen door die ik graag wil benoemen. Twee weken geleden viel er iets voor op school en daarover wil ik even face-to-face met de juf praten, in plaats van digitaal via het ouderportaal. Ze had eerder geen tijd voor een gesprekje dus vandaar 14 dagen na het voorval een afspraak. Oké, ik kon wel langskomen op een extra vrije schooldag van mijn zoon, maar die dag wilde ik anders besteden.
Ik merk dat ik nu de noodzaak van het gesprek minder inzie dan twee weken geleden. Tijd relativeert dingen, maar tijd maskeert ook dingen. Ik voel me nu een beetje de overbezorgde moeder die ‘meteen’ een gesprekje wil hebben wanneer er dingen voorvallen op school. Aan de andere kant, dat bedenk ik me zo vaak, waardoor ik ook regelmatig dingen gewoon z’n gangetje laat gaan en in de gaten houd hoe zaken zich vaak vanzelf oplossen.
Ik ben een assertieve ouder die het beste voor haar kind wil, dus ik heb me voorgenomen daar ook gewoon naar te handelen. Het resultaat: het gesprek vanmiddag.
Het eerste vraagstuk beantwoord, nu het tweede dilemma. Wat wil ik vertellen en hoe ga ik dat vertellen? Ga ik zijn reacties uitleggen in het licht van zijn adoptieachtergrond of laat ik dat in het midden? Soms weet ik zelf niet waar bepaalde gedragingen of reacties vandaan komen, wat de oorsprong is, de emotie erachter. Is het dan niet te makkelijk alles op ‘hechting’ en ‘zelfvertrouwen’ terug te voeren? Eerlijk gezegd denk ik dat de reacties en gedragingen van ons allemaal te herleiden zijn naar onze hechting, het zelfvertrouwen en het zelfbeeld wat we hebben.
Terug naar de assertieve moeder die het beste wil voor haar zoon; ik ga het dus wel hebben over hechting, zelfbeeld en zelfvertrouwen. Ik ken mijn kind het beste en ik denk dat ik weet hoe zijn vork in zijn steel zit. Maar dan het derde punt. Hoe gaat de juf vervolgens met deze informatie om en hoe gaat ze mijn zoon vervolgens behandelen. Het is tenslotte een jongen met zijn eigen karaktertrekken, eigenschappen en eigenaardigheden. Hij heeft geen speciale behandeling nodig, maar wel een tikkeltje meer persoonlijke aandacht.
Het is balanceren tussen het een en het ander. In een groep van bijna dertig kinderen, waarin er meer zijn die wat meer aandacht nodig hebben, is dat gewoon een uitdaging. Ik roep mezelf even tot de orde. Het is gewoon een gesprekje om een situatie te bespreken. Gewoon even wat extra uitleg, tips en handvatten voor de juf. Niets meer en niets minder.
Zij is trouwens echt een super juf. Eentje die elk kind ziet, aandacht geeft en haarscherp aanvoelt als er iets aan de hand is. Daarom durf ik dat gesprek wel met haar aan. Ik heb het vertrouwen dat ze mijn onderbuikgevoel over de situatie serieus neemt. Dankjewel juf, dat je aandacht hebt voor alle kinderen in je klas én voor alle assertieve ouders die daar bij horen.
