Stéphanie
Ik ben Stéphanie en samen met mijn man zijn wij de trotse ouders van onze Filipijnse zoon. Wij zitten midden in een tweede adoptieprocedure en zijn in blijde afwachting van een broertje of zusje uit de Filipijnen. Al schrijvend geef ik je een kijkje in ons prachtige gezin, lees en geniet!
31 mei 2022
“Jij moet zelf luisteren! Ik ga lekker nooit meer met je voetballen! Je mag nooit meer met me gamen!” Oké lieverd, leuk geprobeerd, maar hierdoor krijg jij echt gedaan wat je graag zou willen.
Elke dag schrijft de juf een stukje in het ouderportaal. Over hoe de dag was, welke nieuwe dingen de kinderen hebben geleerd of gedaan en welke onderwerpen ter sprake zijn gekomen in de klas. Gisteren las ik over de kanjertraining. In deze lessen hebben de kinderen het o.a. met elkaar over het onderlinge vertrouwen, respectvol met elkaar gaan, sociale redzaamheid en gezond reactie-gedrag. Ze schreef het volgende: “Het kanjerverhaal ging over: ‘je mag niet op mijn feestje komen als ik niet mee mag doen’, heel herkenbaar (smiley)”. Ze schreef niet wat ze daar met elkaar van vonden, maar ik denk dat de meeste van ons een soort gelijke redenatie wel herkennen.
Kleine manipulatieve zinnetjes: “Als je nu je speelgoed niet opruimt, dan mag je straks niet gamen.”, “Als je nu niet luistert, dan gaan we geen ijsje eten.”, “Als je je bord niet leeg eet, dan mag je straks geen snoepje.”. Als.., dan… Voor wat, hoort wat. Daar komt het eigenlijk neer toch? Als jij…, dan ik… Als ouder glippen die woorden zo uit je mond, het is namelijk zo effectief.
Ook al lijken deze woorden zo doeltreffend, ik wil ze schrappen uit het vocabulaire van ons gezin. Ik wil geen ‘voor wat, hoort wat’ relatie met mijn partner of kind. Mijn genegenheid voor beide wil ik onvoorwaardelijk laten zijn, niet onder bepaalde voorwaarden. Mijn liefde en aandacht is niet te koop, niet te verdienen, niet te chanteren. Het is er gewoon, zonder voorbehoud, omdat jij ‘jij’ bent en ik van die ‘jij’ houd.
Het geval is dat onze kinderen dit ‘als jij.., dan ik..’ van jongs af aan wel overal om zich heen horen of zien gebeuren. Door de leerkracht op school, als ze met vriendjes spelen of thuis van hun ouders.
Lieve juf, ik vind het heel erg fijn dat er zo veel aandacht wordt gegeven aan de kanjertraining, en het is effectief, maar je doet zelf net zo hard mee met ‘als.., dan..’. Een tijdje geleden had je een beloningssysteem bedacht voor het netjes houden van de toiletten op school.
Als de toiletten die dag netjes bleven, kwam er een krul op het bord te staan bij de desbetreffende dag. Wanneer er bij iedere dag van de week een krul zou staan, dan zouden de kinderen op vrijdagmiddag een beloning krijgen. Als jullie de toiletten netjes houden, dan mogen jullie extra buiten spelen. Ditzelfde deed je voor het netjeshouden van de kapstokken. Hoe kun je nu van de kinderen verwachten dat zij anders reageren tegenover elkaar in hun spel?
Ik begrijp dat een systeem van beloning soms werkt en als ouders moet je daarin zeker je eigen koers varen. Maar het idee van vergoeden staat mij tegen, omdat door bepaald gedrag iets wordt ‘gekocht’. Ik wil mijn zoon zo graag leren dat zijn handelswijze of gedrag geen betaalmiddel is en hoeft te zijn. Ik wil niet dat mijn zoon een ijsje van mij koopt door naar mij te luisteren. Ik geef hem dat ijsje omdat ik wil dat hij er van geniet en ik hem dat zonder enige voorwaarde gun. We luisteren naar elkaar en doen dingen voor elkaar omdat we van elkaar houden en respect hebben voor elkaar.
Ik heb zeker geen foutloos gezin en natuurlijk probeer ook ik wel eens iets te kopen of verkopen door middel van bepaald wenselijk gedrag. Maar ik wil hier geen standaard van maken. Ik wil dit niet als gedragsregel meegeven of mijn zoon aanleren. Ik wil hem laten ervaren dat het anders kan en mag. Ik wil dat hij zich onvoorwaardelijk geliefd weet en voelt, zonder daar zelf ook maar iets voor te hoeven doen.
