Marieke
Ik ben Marieke en samen met mijn man mochten we twee jaar geleden de trotse ouders worden van een Hongaarse tribling (een peuter en twee kleuters). Ik wil jullie een kijkje geven in ons leven. Een leven waarin adoptie dagelijks een rol speelt, een leven waarin we genieten van onze kinderen, een leven met vallen en opstaan.
Mei 2023
I.v.m. de privacy van onze kinderen vermeld ik hun geslacht niet, schrijf ik alles in de ‘hij-vorm’ en schrijf ik in termen als ‘de oudste’, ‘de jongste’ of bijv. ‘brussen’.
Onze kinderen, de Nederlandse nationaliteit. Maar met Hongaars bloed. Met Hongarije als vaderland. Dat zal altijd zo blijven en dat is goed. We vinden het belangrijk om ze mee te geven dat ze trots mogen zijn op hun roots.
En dus keken we vanmiddag samen het EK toen Hongarije moest spelen. Uiteraard in stijl. Alle vijf trekken we een rood shirt aan, net als het Hongaarse voetbalteam. We leggen het tafelkleed van de vlag op tafel, schminken Hongaarse vlaggetjes bij elkaar op de wangen, hangen een Hongaarse vlaggetjeslijn door de woonkamer, alles in stijl. En we leren samen een Hongaarse voetbalyell. Ze zijn alle drie zo trots op dit zinnetje Hongaars dat ze zojuist geleerd hebben!
Kijken ze vaker voetbal op tv? Nee, nooit, maar dit vonden ze geweldig! Patat eten voor de tv, terwijl Hongarije voetbalt (en scoort!). Alleen het sfeertje is al leuk. Dus vanaf nu volgen we met het EK voetbal twee landen en zijn we voor twee landen.
En zij? Zij wisselen het af, de ene keer moet Nederland winnen, de andere keer Hongarije. Wat maakt het ook uit. Wat ze ook kiezen, alles is goed, zo lang het maar bij ze past en zij zich er goed bij voelen.
