22/12/2020 - Tekst: Angela Jans
Voor haar studie aan het conservatorium in Rotterdam komt Vicki zo’n 20 jaar geleden vanuit Engeland naar Nederland. Omdat ze daarna hier ook als hoboïst aan de slag kan, blijft ze hier. Haar adoptieouders in Engeland bezoekt ze zo vaak als ze kan, want ze is dol op hen. Pas als na haar adoptievader ook haar adoptiemoeder overlijdt, nu twee jaar geleden, besluit Vicki haar dossier op te vragen.
“In 2018, ik was inmiddels vaste klant bij de geestelijke gezondheidszorg wegens steeds terugkerende depressies, zei daar voor het eerst iemand: kijk ook eens naar je adoptie. Het leek mij erg onwaarschijnlijk, want ik was altijd zeer tevreden geweest met de situatie en met mijn adoptieouders. Maar ik ging erover lezen en ontdekte dat mijn adoptie toch wel eens de oorzaak zou kunnen zijn van mijn klachten. Nooit eerder was ik op dat idee gekomen. Nu denk ik: dat is het wel. Dat wil zeggen, het probleem was niet de adoptie, maar het afgestaan-zijn. De wetenschap stelt ook dat wat moeder doet tijdens de zwangerschap, van invloed is op het kind. Ze heeft mij in haar buik al afgestaan, daarna ben ik van haar weggerukt, daardoor heb ik een trauma. Mede door dat besef werd ik voor het eerst toch nieuwsgierig naar mijn geschiedenis”, aldus Vicki.
Zoektocht voelde beetje als verraad
Vanwege haar verblijf in Nederland kon ze niet zomaar even haar dossier gaan inzien in Engeland. De instanties daar wilden het ook niet zomaar opsturen, via Fiom kon dat wel. “Daar kreeg ik eerst een gesprek met een gespecialiseerde hulpverlener. Zij bleek zelf ook geadopteerd te zijn en dat was ontzettend fijn, want daardoor merkte ik dat zij mij écht begreep. Bijvoorbeeld ook als het ging om schuldgevoelens die ik ten opzichte van mijn adoptieouders had over het eventueel zoeken naar mijn biologische moeder. Ze zijn altijd open geweest en hebben me verzekerd dat het oké was als ik wilde gaan zoeken, maar desondanks voelde het een beetje als verraad. Ik was bang dat als mijn overleden adoptiemoeder ‘van boven’ mij zou kunnen zien, ze zou denken dat ik op zoek was naar vervanging voor haar. Bijna 44 jaar lang heb ik er geen moment aan gedacht en toen ik mijn dossier had wilde ik toch op zoek, zonder verwachtingen, niet omdat ik een nieuwe moeder wil. Het enige wat ik wil, is tegen haar kunnen zeggen: dankjewel dat je mij het leven hebt geschonken. Ook omdat ik nu weet dat geboortemoeders altijd pijn houden, dat wil ik van haar schouders halen.”
Het agentschap Adoption Matters stuurde het dossier van Vicki naar Fiom, zodat ze het daar onder begeleiding kon lezen. Gek was wel dat volgens de Nederlandse wet de namen onleesbaar gemaakt moesten worden, terwijl dat voor de Engelse regels niet hoefde. “Toen ik naar Engeland belde met de mededeling dat ik het dossier deels onleesbaar had gekregen, vertelden ze me telefonisch direct de naam van mijn biologische vader. En vervolgens stuurde het Engelse bureau alsnog het complete dossier ongecensureerd naar mij op.”
Met die informatie heeft Vicki ondertussen nog niet veel gedaan. Haar vader zoeken heeft voor haar sowieso geen prioriteit: “Hij wilde er destijds niets van weten, begrijp ik uit het verhaal, dus ik verwacht dat dit nu niet anders zal zijn.”
Benieuwd naar gelijkenis
“Met eventueel zoeken naar mijn moeder wacht ik ook nog even tot ik er klaar voor ben. Maar ik zal zeker heel voorzichtig te werk gaan en eerst een tussenpersoon inschakelen om haar te benaderen, stel dat ze wordt gevonden. Want wie weet, misschien is niemand in haar omgeving op de hoogte van mijn bestaan, dan zou ik chaos veroorzaken in haar leven, dat wil ik niet. Om de een of andere reden vermoed ik dat ik een geheim ben. Dat denk ik mede omdat ik weet dat ze zich niet heeft ingeschreven in het adoptieregister, waar afstandsmoeder zich kunnen laten registreren zodat ze makkelijk gevonden kunnen worden. Ik denk wel dat ze nog leeft, want haar naam staat ook niet in het dodenregister, dat heeft een vriendin van mij al uitgevonden. Als we haar vinden sluit ik contact niet uit, maar het hoeft voor mij niet per se. Het gaat echt stap voor stap voor mij. En als zij niet wil respecteer ik dat ook. Omdat ik geen nieuwe moeder zoek, zal ik daar niet verdrietig om zijn. Wel ben ik benieuwd of ik uiterlijk en innerlijk op haar lijk. Ook wil ik graag antwoord op wat vragen. Zoals: waar was ik de eerste negen dagen van mijn leven? Was ze blij met me? Ben ik direct weggehaald na de geboorte?”
“Ik voel geen haat jegens mijn biologische moeder, heb ik ook nooit gehad. Ze kon me niet houden is mij duidelijk geworden uit het dossier. En dat is niet erg. Ze heeft me niet afgeschreven. Ze koos ervoor me af te staan om mij daarmee een optie te geven voor een leven met meer mogelijkheden, in een gezin waar letterlijk en figuurlijk meer ruimte en liefde was. Er zijn veel dingen die ik zou kunnen denken of zeggen. Abortus was destijds legaal in Engeland. Toch, uit angst of twijfel of god weet wat nog meer, ze heeft me het leven gegeven. En ik geloof echt dat ze door me te laten adopteren een beter leven gaf dan ik met haar had kunnen hebben. Ook al wordt het geadopteerden afgeraden woorden te gebruiken als ‘dankbaar’ of ‘geluk’, ik ben beide. Richting mijn adoptieouders maar ook mijn biologische moeder. Ik begrijp dat ze het erg moeilijk had, ik snap haar keuze wel.”
