‘Ik ben heel blij’

25 maart 2020 - Drieluik: geadopteerde Jeroen Panders

• Samenwonend

• Leeftijd: 35 jaar

• Beroep: sales director

• Woonplaats: Amsterdam
  
   

Persoonlijk ben ik heel blij dat ik ben geadopteerd. Ik heb een fijne jeugd gehad in een klein dorp in het oosten van Nederland, waar ik samen met twee geadopteerde broers ben opgegroeid. Maar ik ken hier in Nederland ook geadopteerde personen waarvan ik wel eens denk: voor jou was het waarschijnlijk fijner geweest als je in de omgeving waar je geboren bent, had kunnen blijven. Opgroeien in deze westerse omgeving is voor sommigen de oorzaak van bepaalde van hun problemen. Omdat er iets anders van ze wordt verwacht dan zij kunnen of willen zijn.

Mijn ouders verwachtten overigens niet zoveel van ons. Behalve dan dat we nette, hardwerkende mensen zouden worden. Verder was alles prima. Mijn broers en ik, ik was de middelste in een gezin met drie jongens, zijn ook op heel verschillende wijze tot wasdom gekomen. Mijn oudste broer komt uit Indonesië, mijn jongste net als ik uit Costa Rica. Van mijn ouders moest ik wel Spaans leren omdat ze het belangrijk vonden dat ik me met die taal in Costa Rica zou kunnen redden als ik ooit terug wilde gaan.



Jarenlang had ik daar geen enkele behoefte aan. Wel wilde ik graag weg uit het dorp waar we woonden, op naar de stad om groots en meeslepend te gaan leven. Dat is ook gebeurd. Enkele jaren woonde ik in grote steden in het buitenland. Tot ik ruim drie jaar geleden een serieuze relatie kreeg en me ging settelen. Toen ik alles zo’n beetje op de rit had en mijn liefde voor mijn vriend dieper en dieper werd, ik me steeds meer aan hem ging hechten, werd ik geconfronteerd met mijn identiteit, met vragen als: ‘Wie ben ik?’ Om echt te begrijpen wie ik ben, moest ik het hoofdstuk van mijn adoptie openslaan…

Uiteindelijk ben ik toch op zoek gegaan naar mijn biologische moeder en teruggegaan naar Costa Rica en de hoofdstad San José waar ze woont, om haar te ontmoeten. Vooraf dacht ik dat ik het daar onprettig zou voelen maar dat was niet zo. Ik voelde me er meer thuis dan verwacht. Dat verraste me. Want het contrast tussen mijn woonplaats Amsterdam en geboortestad San José is best groot. Toch denk ik nu: ‘Daarginds had ik me ook wel gered’.

In mijn biologische moeder herken ik dingen van mezelf. Zoals zaken soms nogal overdrijven, dat doen we allebei, daarnaast houden we beiden van een drankje. Verder blijk ik een halfzus en drie halfbroers te hebben waarvan er een, enkele jaren geleden op 17-jarige leeftijd is overleden door een verkeersongeval. Mijn moeder vergelijkt mij veel met hem, ook omdat ik als ‘verloren zoon’ ben teruggekeerd, niet lang na zijn dood. Dat voelt complex.