Eind jaren 80 kregen mijn vrouw en ik een grote kinderwens. Om ons heen werden kennissen zwanger, maar bij ons bleef het helaas erg lang op zich wachten. Wat wij toen niet wisten was dat mijn vrouw ziek was. Gelukkig werd mijn vrouw na 1 jaar zwanger. Er kwamen tijdschriften in huis over zwangerschap bevallen en opvoeden. Er was 1 artikel wat extra onze aandacht trok: “Donoren gezocht”.
Het leek ons zo pijnlijk als men een kinderwens heeft die nooit vervuld kan worden. Nadat we er veel over hadden gesproken, heb ik besloten om mij als donor beschikbaar te stellen. Ik had wel een voorwaarde: Ik wilde dit anoniem doen. Ik doe het namelijk alleen maar voor de stellen waar het niet kan of lukt. In totaal ben ik 10 jaar donor geweest, waarvan 5 jaar in een kliniek in Leiden, en 5 jaar in A.M.C. in Amsterdam.
Nadat ik in vertrouwen te horen kreeg dat er 25 geslaagde bevruchtingen waren, heb ik besloten om te stoppen als donor. Jarenlang heb ik het opzij gezet, totdat er op de televisie een programma was waarin donorkinderen opzoek waren naar hun donor. “Pfff jeetje”, dacht ik. Ik kon mij heel goed verplaatsen in de kinderen die hun laatste puzzelstukje zochten. Dit verhaal heeft mij wel wat gedaan, ik twijfelde om uit de anonimiteit te stappen, maar wat kan dit voor gevolgen hebben?
Na alles te hebben afgewogen heb ik besloten om het toch te doen, al zou ik er maar één iemand mee gelukkig kunnen maken. Ik schreef me in bij de Fiom KID-DNA Databank. Ik vond het nu ook het geschikte moment om aan mijn twee dochters te vertellen dat ik donor ben, zij wisten tot dan nog nergens van. Geschrokken maar ook opgewonden hebben ze dit aangehoord en begrepen het volkomen. Niet lang erna werd er door Fiom contact met ons opgenomen, dat er een match was.
Patrick: Ik heb duidelijk aangegeven dat hij mij niet als zijn vader moet zien. Je opvoeders (twee lieve moeders) zijn je ouders.
Tijdens het voorgesprek werd verteld dat het om een jongen ging (een zoon van twee moeders), van toen 17 jaar, die contact zocht. De dag van de ontmoeting volgde en was heel speciaal. Samen met mijn vrouw gingen wij naar Fiom, mijn vrouw werd in een kamer gekoppeld samen met de twee moeders. Ik werd in een kamer alleen geplaatst, en er werd verteld dat ik na 5 minuten voorgesteld ging worden aan mijn donorkind. Het moment dat de deur open ging, stonden we in één keer oog in oog met elkaar. Direct zag ik al enkele overeenkomsten. Het voelde gelijk erg vertrouwd en het was een warme ontmoeting. We spraken over van alles en nog wat, alsof we elkaar al lang kende. Vervolgens gingen we samen naar de kamer waar mijn vrouw en de twee moeders zaten. Warme lieve mensen, het klikte ontzettend goed. Na een uurtje hebben we samen Fiom verlaten, en zijn we gezellig met z’n allen nog even gaan lunchen in Den Bosch. We hebben nog steeds regelmatig contact, en zijn bij elkaar op visite geweest. Ook heeft hij onze dochters ontmoet (zijn halfzusjes), wat ook erg speciaal was. Ik heb altijd duidelijk aangegeven, dat hij mij niet als zijn vader moet zien. Je opvoeders (twee lieve moeders) zijn je ouders. Hij weet dat ik zal er altijd voor hem zijn. Hij weet mij te bereiken en waar ik woon.
Ik weet niet wat de toekomst brengt met eventuele andere donorkinderen. Maar als het hierbij blijft is het voor mij ook prima, mooier kan bijna niet. Een jaar nadat de ontmoeting had plaatsgevonden, heb ik een tatoeage op mijn rug laten plaatsen. Slechts weinig mensen om mij heen weten de betekenis hiervan.
* Dit ervaringsverhaal is geschreven vanuit een persoonlijke ervaring, dit kan voor iedereen anders zijn.
* In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.
