Mijn vrouw en ik wilden op een gegeven moment kinderen maar dat wilde niet erg lukken. Je gaat ervan uit dat kinderen krijgen een natuurlijk proces is en dat dit vanzelf gebeurt. Als dat maand na maand niet wil lukken dan besef je hoe belangrijk het is voor aanstaande ouders.
Een oproep voor sperma donoren zetten ons aan het denken. Zouden wij op die manier ook anderen kunnen helpen terwijl we zelf in het proces zaten? We hebben samen besloten om dit te doen, waarbij je je natuurlijk afvraagt welke verantwoordelijkheid je op je neemt. Ben ik niet verantwoordelijk mocht het kind bij de "verkeerde ouders" komen? Aan de andere kant wie ben ik om dat te bepalen? Zouden we zelf blij zijn als we kind van een donor zouden kunnen krijgen? Een volmondig ja heeft bij ons de doorslag gegeven.
We geloven dat de liefde van de ouders onafhankelijk is van de genetische oorsprong en wij wilden die mensen die kinderen willen, maar dat niet kunnen, de mogelijkheid geven. Ik denk zelf regelmatig aan de kinderen die mogelijk met mijn hulp op de wereld zijn gezet; Hoe zou het met ze gaan? Zijn ze gelukkig? Weten ze dat ze verwekt zijn met behulp van een donor? Wat vinden ze van mijn beslissing? Zou ik ze nog ooit zien?
* Dit ervaringsverhaal is geschreven vanuit een persoonlijke ervaring, dit kan voor iedereen anders zijn.
