Toch nog vader geworden

Het is met het verhaal van een bevriend stel in het achterhoofd, dat ik in 1998 de advertentie zag: “Vaders voor Vaders”. Ik was geen vader, toch voelde ik me aangesproken: ik was al een tijdje alleenstaand en kwam uit een grote uitgebreide familie. Maar ik kende van nabij ook het verdriet van ongewilde kinderloosheid. 

Een bevriend stel van me was toen al jaren bezig met het krijgen van kinderen. Uiteindelijk gebeurde toch het wonder: zij raakte zwanger. Het ging helaas mis en de teleurstelling was hartverscheurend om mee te maken. 

Doneren

Daarom belde ik toen maar naar het ziekenhuis in Voorburg voor een afspraak. Ik had een leuk gesprek met een vrouw die de zaak beheerde. Een gezellig mens, vond ik haar, en we hadden hetzelfde gevoel voor humor. Elke keer opnieuw verzekerde ze me dat ik hele goede getallen scoorde, met de vraag erachteraan of ik alsjeblieft wilde doorgaan. Ik vond het maar vreemd dat ik zo’n goede donor was: als ik in de spiegel keek, zag ik bepaald geen macho! Haar opvolger, liet het wat op z’n beloop, en na een eerste bezoek maakte hij geen nieuwe afspraak. Ik vond het wel genoeg geweest en liet het erbij.

Twee jaar later kwam er een brief. Ze waren weer op zoek naar donoren en vroegen me te bellen. Er was een nieuwe laborant, Angelo heette hij, een sympathieke gast. En de maandelijkse gang startte opnieuw.

Nieuw leven

Waarom deed ik het eigenlijk? Pas nu ik terugkijk, vraag ik me af, waarom ik het zo lang gedaan heb. De sympathieke Angelo hielp daarbij zeker. Hij was gewoon een aardige gast en maakte elke keer meteen een afspraak voor de volgende maand. In die jaren werkte ik als verpleegkundige op een afdeling voor oncologie. Dagelijks werd ik daar geconfronteerd met het gevecht tegen de dood. Als donor was er die nog andere kant: het nieuwe leven. En ik fantaseerde over andere stellen die net als mijn vrienden naar een kind verlangden maar er wel één kregen.

Eerste ontmoeting

Vorig jaar had ik de eerste ontmoeting met een nakomeling. Omdat ik destijds B-donor was, heeft mijn donordochter mij gevonden via het Sdkb.  Hierdoor konden wij elkaar ontmoeten. Ze was heel anders dan ik me had voorgesteld. Dat kan ook niet anders, je probeert je geen beeld te maken, maar je doet het toch. We hebben sindsdien een paar keer per jaar contact via de app of spreken ergens af. Ze kan net als ik (en mijn vader) de tenen spreiden op een aparte manier. Mijn donordochter lijkt veel op de twee dochters van mijn broer. Meer dan op haar eigen zus.

Bij de laatste ontmoeting hebben we een vaderschapstest gedaan, die heb ik betaald. Zij wist zeker dat het klopte, maar ik had een stemmetje in mijn achterhoofd rondspoken: “stel je voor dat ze een ander rietje hebben gepakt, iemand heeft de verkeerde naam overgeschreven, brieven kunnen zijn verwisseld...” Gelukkig maar dat het wel klopte, nu is die twijfel ook helemaal weg, ik kan het alle donoren aanbevelen. 

Om nog beter vindbaar te zijn voor mijn donorkinderen, sta ik in de Fiom KID-DNA Databank en in twee internationale DNA-databanken.

Ga op zoek!

En donorkinderen die twijfelen, zou ik willen aansporen om toch op zoek te gaan naar je donorvader. Je krijgt een beter beeld over je afstamming, je kunt vragen naar erfelijke eigenschappen. Zoals mijn donordochter ook al zei: je snapt gewoon waar bepaalde dingen vandaan komen. 

Nu ik de zestig ben gepasseerd heb ik ineens toch een nakomeling. Heel bijzonder om van een twintiger te horen hoe zij in het leven staat en wat ze allemaal tegenkomt. Mooi om dat te mogen meemaken, veel dingen zijn nu heel anders dan toen ik die leeftijd had.

Ik ben benieuwd hoe het met de andere kinderen gaat. Er zijn meer nakomelingen is me ooit verteld. Ik hoop maar dat iemand zich zal melden, want ik ben ook de jongste niet meer. Hij of zij is altijd welkom!

* Dit ervaringsverhaal is geschreven vanuit een persoonlijke ervaring, dit kan voor iedereen anders zijn.

* In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.