M. is een donorkind, maar dat hebben haar ouders altijd verborgen gehouden. Precies op het moment dat haar vader terminaal ziek is, komt door een DNA-test de waarheid aan het licht. In een periode van twee weken moet ze aan de ene kant omgaan met het aanstaande verlies van haar vader, maar aan de andere kant ook op zoek naar haar ware identiteit. Dit zorgt voor een rollercoaster aan emoties.
Ik ontdekte dat ik een donorkind was op het moment dat mijn vader op sterven lag. Het was nooit zijn bedoeling geweest dat wij (mijn zussen en ik) erachter zouden komen. Eén van mijn zussen deed namelijk zo'n DNA-test waarbij je genetische achtergrond in kaart wordt gebracht en ontdekte dat ze een andere vader had. Ze heeft dat daarna met mij en mijn andere zus gedeeld.
Gelukkig was dit nog voordat mijn vader overleed en hebben wij hem de kans kunnen bieden om het zelf te vertellen.
M.: ''We hadden altijd het idee gehad dat als ik daadwerkelijk een donorkind was, mijn ouders me dat wel verteld zouden hebben.''
Verboden onderwerp
Mijn vriend en ik hebben gekscherend weleens wat opmerkingen gemaakt. Ik had namelijk wat opgevangen over vruchtbaarheidsproblemen bij mijn ouders. Toch hadden we altijd het idee gehad dat als ik daadwerkelijk een donorkind was, mijn ouders me dat wel verteld zouden hebben. Er vielen voor ons ineens heel wat puzzelstukjes op zijn plek.
Toen ik het eindelijk wist heb ik ze ook gevraagd waarom ze het me niet hebben verteld toen ik ernaar had gevraagd. Ik kreeg als antwoord dat ze op advies van de arts besloten hadden om niks te zeggen, omdat de donatie anoniem was geweest en we toch niks zouden kunnen vinden. Voor mijn vader was het zwart-wit, of vertellen met een naam erbij of het stil houden. Ik had echter graag geweten dat ik een donorkind ben. Dat heb ik hem ook gezegd. Ik ben heel blij dat ik het nu wel weet.
M: "Voor hem was het zwart-wit, of vertellen met een naam erbij of het stil houden. Ik had echter graag geweten dat ik een donorkind ben."
Verklaring
Mijn zussen en ik zijn heel verschillend, zowel qua uiterlijk als qua interesses. We krijgen ook vaak te horen van anderen dat we niet op elkaar lijken. Toen ik hoorde dat ik donorkind ben viel voor mij ook meteen het kwartje dat we drie verschillende donoren hadden. Dat bleek na tests ook te kloppen.
Ik heb het geluk gehad dat ik mijn vader nog wel heb kunnen ondervragen. Ik heb hem als een detective zijn hemd van het lijf gevraagd. Hij heeft, ondanks dat hij al erg verzwakt was, wel echt de tijd genomen om al mijn vragen te beantwoorden. Hij vertelde dat het goed is dat het uit is en dat ik ermee mag doen wat ik wil. Voor mijn moeder kwam dit natuurlijk wel in een hele lastige periode. Ik ben echt opzoek gegaan naar mezelf en wat de andere 50% van mij nu precies is. Ik heb borstkanker gehad en was nieuwsgierig of dat bijvoorbeeld een vaker voorkomend iets was daar.
Ik merk dat de publieke opinie de laatste jaren wel is veranderd. Dat mijn ouders me in eerste instantie niets verteld hebben, vind ik niet correct maar nog enigszins te begrijpen. Maar na de borstkanker en zeker toen ik nog maar een paar jaar geleden genonderzoek liet doen, vind ik dat ze me wel iets hadden mogen vertellen. Blijkbaar hebben zij de afslag gemist die steeds meer ouders wel genomen hadden.
M: "Mijn donorvader heeft wél zijn verantwoordelijkheid genomen om zijn kinderen in te lichten dat er mogelijk nog meer afstammelingen waren."
Op afstand
Niet iedereen in ons gezin wil open zijn over onze ontstaansgeschiedenis. Dat betekent dat ik tegenover sommige familieleden niet eerlijk mag zijn. Ik heb de pech dat mijn donorvader jaren geleden al is overleden. Dat maakt het heel moeilijk hem te leren kennen.
Eén van zijn kinderen herinnerde zich wel dat hun vader het een keer had laten vallen dat hij gedoneerd had. Dat vind ik in ieder geval heel fijn, maar dat staat dan wel weer in contrast met wat mijn ouders mij niet wilden vertellen. Mijn donorvader heeft wél zijn verantwoordelijkheid genomen om zijn kinderen in te lichten dat er mogelijk nog meer afstammelingen waren.
Gevoelig onderwerp
Mijn moeder wilde er heel lang niet over praten. Ik denk dat ze het voor zichzelf achter gesloten deuren had opgeborgen en dat heel graag zo wilde houden. Het was hun geheim en dat hebben ze samen bewaard. Ik denk dat ze die loyaliteit op een bepaalde manier toch bleef voelen, om zijn positie als vader te beschermen. Mijn vader vond het wel goed dat we vragen gingen stellen en zoeken. Hij wist waar hij stond en dat die plek niet meer ging veranderen.
Het woord opvoedvader vind ik ook verschrikkelijk, dat gebruik ik alleen voor de technische kant. Voor mij is hij gewoon mijn vader, punt. Ik wilde graag op hem lijken, maar leek nu eenmaal meer op mijn moeder. Ik wist op dat moment ook nog niet dat ik nooit op hem zou gaan lijken, dus zocht ik alsnog naar dingen waarin dat wel het geval was.
M: ''Die ouders. Die hebben nu nog de kans om het uit te leggen.''
Ontbrekende identiteit
Er is een soort stroomversnelling door alle toenemende technieken. Er zijn zoveel mensen met een vergelijkbaar verhaal als het mijne. Mensen die nu ook via zo een DNA-test er per ongeluk er achter komen. En ja, als je ouders zijn overleden, dan mis je zoveel achtergrondinformatie. Die ouders. Die hebben nu nog de kans om het uit te leggen.
En als een kind er straks per ongeluk achter komt, als ze zijn overleden, dan kan het niet meer, dus denk erover na. Vraag hulp om het in ieder geval te vertellen. Want voor mij is het allesoverheersend. Dit is mijn informatie. Het is de helft van mijn genen.
* Dit ervaringsverhaal is geschreven vanuit een persoonlijke ervaring, dit kan voor iedereen anders zijn.
