Over DNAzaten
DNAzaten is de podcast van Jelmer en Juul, donorkinderen van gynaecoloog Jan Wildschut die in de jaren tachtig en negentig zijn eigen zaad gebruikte bij vruchtbaarheidsbehandelingen. Jelmer en Juul begonnen de podcasts om op deze manier hun halfbroers en -zussen te leren kennen. Dit is nu uitgegroeid tot een podcast voor en door donorkinderen en ouders van donorkinderen. Ze hebben inmiddels meer dan vijftig halfbroers en -zussen.
Regina hoorde nog niet zo lang geleden op een bijzondere manier dat ze donorkind is. Hoe dat voor haar is schrijft ze op een prachtige manier van zich af.
Ik had als kind al vermoedens, eigenlijk heel jong al. Dat ik dacht van, ik ben toch wel anders dan anderen in mijn gezin. Ik leek op niemand. Daar werden ook altijd wel grapjes over gemaakt. ‘Oja, jij bent zeker van de melkboer?’ of ‘Je bent zeker geadopteerd?’. Ik denk dat mensen niet beseffen dat je dit als kind de volgende dag niet meteen weer bent vergeten. Maar ik had altijd wel het gevoel dat er iets niet klopte. Het was soms alsof niet alleen mijn ouders, maar ook mijn broertje en zusje op een hele andere planeet leefden dan ik. Qua interesses, maar ook in hoe we de wereld zien. Ik vond het als kind al vrij gek dat mijn ouders helemaal niet zijn opgeleid, maar ik studieadvies gymnasium kreeg. Op de basisschool konden mijn ouders het allemaal nog wel behappen, maar zodra ik naar de middelbare school ging werd die kloof alleen maar groter.
Regina: “De waarheid is altijd beter dan onwetendheid.”
Al op jonge leeftijd werd ik uit huis geplaatst en bracht ik periodes door in de jeugdzorg, tot ik achttien werd. Dit had te maken met het feit dat mijn ouders niet in staat waren om voor mij te zorgen. Ze konden niet begrijpen hoe ze met mij om moesten gaan. Het was lastig voor ze, gezien hun bewuste keuze voor mij, maar uiteindelijk konden ze die verantwoordelijkheid niet dragen. Ook al was ik me er niet van bewust, ik had wel halfbroers en -zussen. Dit besef kwam pas later. Ik dacht altijd dat mijn zusje volledig verwant was aan mij, maar toen ik naar foto's keek, realiseerde ik me hoe anders ze eigenlijk was. Ik heb altijd geweten dat mijn broer een halfbroer was, omdat hij uit een andere relatie van mijn moeder komt.
Nu ik dit alles weet, voel ik rust en vallen puzzelstukjes op hun plek. De waarheid is altijd beter dan onwetendheid. Ik praat met mijn moeder over alles en het heeft ons dichter bij elkaar gebracht. Hoewel het een lastige tijd was, heb ik nu vrede gevonden. Het is een mensenrecht om te weten waar je vandaan komt. Ik hoop dat anderen die zich in een vergelijkbare situatie bevinden, ook uiteindelijk rust kunnen vinden.
Onverwachts bericht
Het verhaal van mijn donorkindervaring begon toen ik onverwachts berichtjes ontving via Facebook Messenger. Een anonieme persoon beweerde dat mijn ouders een groot geheim hadden. Dit was vorig jaar januari. Ik heb eerst mijn moeder en vervolgens mijn vader gebeld om te vragen wat er aan de hand was. Mijn vader hing op toen ik vroeg naar de donor, maar belde later terug om te bevestigen dat het waar was. Dat was het moment dat ik besefte dat ik een donorkind was.
Ik voelde een mix van schok en verwarring. Hoewel ik al een heel leven achter me had, kwam het nieuws dat ik een donorkind was als een verrassing. Ik had nooit eerder getwijfeld aan mijn afkomst. Het feit dat ik een donorkind was, had geen sterke emotionele impact, omdat mijn situatie anders was. Maar het leren over het Wildschut-verhaal en mijn mogelijke link daarmee maakte het allemaal nog ingewikkelder. Ik herkende me in de foto's van mijn halfbroers en -zussen en vond het bijzonder om te ontdekken hoe sterk we op elkaar leken.
Ik bleef me afvragen wie die anonieme persoon was en of het te maken had met het nieuws over Jan Wildschut, de arts die als spermadonor betrokken was. Mijn broer bleek het al te weten, maar had het nooit verteld. Toen mijn ouders bevestigden dat Wildschut onze donor was, voelde ik eindelijk dat ik antwoorden kreeg op vragen die me lang hadden beziggehouden.
Regina: “Het proces van leren over mijn afkomst ging verder dan ik had verwacht, maar het gaf me een nieuw begrip van mezelf en mijn relaties.”
Ik was overweldigd door de wetenschap dat ik een donorkind was en nam zelfs vakantie om dit nieuws te verwerken. Het idee dat mijn leven anders had kunnen zijn als ik eerder had geweten dat ik een donorkind was, speelde door mijn gedachten. Hoewel ik dacht dat het leren van mijn afkomst mijn leven makkelijker zou maken, besefte ik dat het omgaan met deze nieuwe informatie juist complex was.
Het was verwarrend om te ontdekken welke emoties passend waren voor een donorkind. Ik was op zoek naar antwoorden en voelde me in de war over wat ik mocht voelen. Binnen enkele weken na het berichtje begon ik contact te zoeken met mijn halfbroers en -zussen. Het duurde even, maar uiteindelijk had ik een gesprek en merkte ik dat mijn gevoelens en situatie niet uniek waren. Hoewel het nieuws me niet zozeer emotioneel beïnvloedde, bracht het wel veel vragen en overpeinzingen met zich mee. Het proces van leren over mijn afkomst ging verder dan ik had verwacht, maar het gaf me een nieuw begrip van mezelf en mijn relaties. Ik had de keuze gemaakt om dit te willen weten. Dus ik ging meteen op zoek. En dat is nu een jaar en drie maanden geleden. Drie weken later had ik contact met Margreet.
Regina: “Ik wens ieder donorkind de vrijheid om te ontdekken waar ze vandaan komen, wat alleen mogelijk is als meer wensouders open zijn over de afkomst van hun kinderen.”
Na haar toegevoegd te hebben aan de groep op Facebook en WhatsApp, voelde het meteen als een warm bad. Zelfs toen we elkaar voor het eerst in het echt ontmoetten. Dat was ook de eerste keer dat we als groep samenkwamen.
Het is alweer bijna een jaar geleden dat we voor het eerst als grotere groep bij elkaar waren. Het is bizar hoe snel dat jaar is gegaan. Hoewel het voor mij als langer aanvoelt, komt dat door alle veranderingen en gebeurtenissen in de tussentijd, zoals de media-aandacht en klankbordgroepen. We hebben zelfs een rapport uitgebracht, genaamd "Van kinderwens naar kind van de rekening," en dat gaat over onze eigen ontstaansgeschiedenis.
Regina: “Het gaat er niet om dat we op zoek zijn naar een nieuwe vader. We willen alleen de kans hebben om te weten wie onze donor is, omdat het gaat over onze eigen identiteit en afkomst.”
Het ging om mijn eigen identiteit en afkomst
Het gevoel van tussen twee werelden leven en als een puzzel met twee helften worden minder. Ik begin mezelf als één geheel te voelen. De schok van het besef dat er zoveel donorkinderen zijn en dat ik er zelf een ben, wordt minder heftig. Het proces van samenkomen als een grote familie zonder elkaar te kennen, is een interessante reis. Het delen van herinneringen en ervaringen is belangrijk voor mij. Hoewel ik niet verwacht dat ik met alle nieuwe matches dezelfde band zal hebben als met mijn al bestaande broer en zus, hoop ik dat we toch dingen blijven delen.
Mijn vader is altijd belangrijk voor me geweest, maar ik hecht niet aan het idee om mijn donor als een vaderfiguur te zien. Het gaat er niet om dat we op zoek zijn naar een nieuwe vader. We willen alleen de kans hebben om te weten wie onze donor is, omdat het gaat over onze eigen identiteit en afkomst. Hoewel ik veel verschillende gevoelens heb over mijn verleden, ben ik er nog steeds en heb ik veerkracht getoond. Het krijgen van kinderen is tegenwoordig een industrie geworden, wat me soms choqueert. Het lijkt soms alsof kinderen te koop zijn, zonder dat er voldoende wordt nagedacht over de gevolgen voor het kind.
* Dit ervaringsverhaal is geschreven vanuit een persoonlijke ervaring, dit kan voor iedereen anders zijn.
