Anton is een man van 25 jaar. Hij heeft twee dochters van twee verschillende vrouwen, waar hij niet trots op is, maar hij heeft er ook geen spijt van. Het zijn twee supermooie kinderen waar hij zielsveel van houdt. Hij had nooit gedacht iemand te vinden die dat zou accepteren, zeker niet de persoon die hij nu is tegengekomen, een supermooie dame met een nog mooier karakter - mijn droomvrouw, al zegt hij het zelf.
We zijn nu 8 weken bij elkaar, elke dag samen en elke nacht bij elkaar, wat super fijn is. Ze heeft zelf ook een zoontje van 1 jaar en een overleden kindje. Ze heeft in die tijd gezegd dat ze van mij houdt. Is dat echt of was dat in een opwelling? Wat alles nog onzekerder maakt, is dat er gisteren een zwangerschapstest is gedaan en die was positief. Toen ik dat hoorde, schrok ik me kapot, maar aan de andere kant was ik ook blij. Ik zou haar graag als de moeder van mijn kind zien, vooral als ik zie hoe zij met haar eigen kind omgaat.
Anton: Ze zegt dat ze er niet klaar voor is, wat ik zeker kan begrijpen, maar mijn gevoel zegt hele andere dingen.
Ook met haar ex, ondanks alle ruzies, blijft ze denken aan haar zoon, omdat ze wilt dat hij een goede band met zijn vader kan hebben. Dat geeft me diep respect, want zo zijn de moeders van mijn kinderen totaal niet. Ik zie ze amper en we hebben constant problemen. Zelf is ze ook erg in shock dat ze zwanger is. Ze neigt heel erg naar abortus, omdat allerlei dingen haar aan het twijfelen maken. We kennen elkaar pas net. Ze zegt dat ze er niet klaar voor is, wat ik zeker kan begrijpen, maar mijn gevoel zegt hele andere dingen.
Ik weet dat we hier samen uit kunnen komen en dat we ons wondertje alles kunnen geven om hem of haar gelukkig te maken. We weten zelf ook hoe het niet moet. Ik wil geen abortus, en het doet me pijn om te leven met de gedachte dat de zwangerschap wordt verbroken. Ik wil het kindje verwelkomen en alle liefde geven die ik in mij heb. Deze situatie maakt me zo verdrietig. Ik heb iemand gevonden bij wie ik me zo op mijn gemak voel, maar als de abortus doorgaat, dan kan ik niet verder met haar.
Elke dag zie ik dan wat voor een goede moeder zij voor haar kleintje is, en dat had ze ook kunnen zijn voor ons kleintje, dat het leven niet gegund is. Het maakt me van binnen kapot en ik weet niet wat ik moet doen. Ik wil haar niet kwijt, maar ook het kleintje niet. Hoe dan ook, als de abortus doorgaat, ben ik beide kwijt. Ik vind dat het ons gegund is, hoe snel en bizar het ook allemaal is.
* In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.
* Dit ervaringsverhaal is geschreven vanuit een persoonlijke ervaring, dit kan voor iedereen anders zijn.
