Max en zijn vriendin zijn allebei 23 jaar. Ongeveer een week geleden kwamen ze erachter dat ze zwanger zijn, en ze waren compleet in shock. Ze vroegen zich af of het wel klopte, maar uit een tweede test bleek dat het toch echt waar was.
Vrijwel direct wist mijn vriendin zeker dat ze het niet wilde houden, terwijl ik daarentegen altijd heb gezegd dat ik het haar nooit zou vragen om het weg te halen. Ik wil het heel graag houden. De volgende dag zijn we naar de huisarts gegaan, en hij gaf ons wat opties over wat we konden doen. Mijn vriendin wilde een afspraak bij een abortuskliniek, maar het duurt een aantal dagen voordat we daar terecht kunnen. Over een paar dagen mogen we er terecht.
Ik had ergens nog hoop dat ze van gedachten zou veranderen en zich zou realiseren wat ze in zich draagt. Het is toch ons mooie kindje, dat hebben wij toch samen gemaakt? Ik had al op internet naar kleding gezocht, en een draagzak en maxi cosi, en alles wat erbij komt kijken. Ik wil dit kindje zo graag houden en samen met mijn vriendin opvoeden.
Max: Ik wil dit kindje zo graag houden en samen met mijn vriendin opvoeden.
Ook al was het helemaal niet gepland, het is in mijn ogen nooit een fout; overal is een oplossing voor! Ook al hadden we andere plannen voor ons leven, dat geeft maar weer aan dat het leven niet te plannen is.
Ik hoop echt dat mijn vriendin in de komende dagen toch beseft dat ze het niet moet laten weghalen. Ik heb al nachtenlang liggen huilen bij de gedachte dat ik dat mooie wondertje kwijt zou raken. Ik blijf hopen dat er nog een kans is, ook al is het duidelijk dat mijn vriendin vastbesloten is. Ik heb me nog nooit zo machteloos gevoeld. Ik ga kapot van verdriet aan het feit dat ik mijn kindje niet kan beschermen. Het spijt me, kleintje; ik zal je nooit vergeten.
* In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.
* Dit ervaringsverhaal is geschreven vanuit een persoonlijke ervaring, dit kan voor iedereen anders zijn.
