Toen Sienna (20) met hevige buikpijn bij de huisarts kwam, bleek dat ze al 2 centimeter ontsluiting had. Ze moest met spoed naar het ziekenhuis en beviel van een dochter. Ze voelde zoveel emoties in een keer. Het was te veel om te uiten, waardoor ze heel emotieloos overkwam.
In die tijd was Sienna 19. “Ik deed alles wat iedere 19-jarige op die leeftijd doet. Ik woonde bij mijn ouders, volgde een opleiding, had een bijbaantje en ging naar feestjes.” Haar huidige vriend kende ze wel al, maar ze hadden nog geen relatie. “We waren zeg maar friends with benefits. Maar in die tijd hadden we eigenlijk wel al gevoelens voor elkaar.” Sienna is aan de pil en nog helemaal niet bezig met kinderen en het moederschap. Totdat ze met pijn in haar buik naar de huisarts gaat.
“Ik dacht dat mijn darmen opspeelden, maar achteraf bleek dat dat de baby was. Dan had ze waarschijnlijk de hik. Verder heb ik nooit iets gemerkt. Ook mijn omgeving heeft niks aan mij gezien. Ik weet echt niet hoe dat kan.” Bij de dokter blijkt dat Sienna 2 centimeter ontsluiting heeft en de bevalling zich aandient. “Toen ik dat hoorde, kreeg ik wel een beetje een schuldgevoel. In die negen maanden had ik gerookt, gedronken en genoeg feestjes gehad. Als ik had geweten dat ik zwanger was, had ik dat allemaal niet gedaan.”
“Ik heb meteen mijn vriend gebeld. Hij is direct naar me toe gekomen en heeft me naar het ziekenhuis gebracht.” Binnen een half uur is dochter Nikki geboren. “Mijn vriend is bij de bevalling geweest en heeft me de hele tijd gesteund.” Ondanks de pil is Sienna toch zwanger geworden. “Ik denk dat het in een stopweek is gebeurd. Na de bevalling had ik zoveel emoties. Allemaal in één keer. Het was echt te veel om te uiten. Daardoor leek ik heel emotieloos, maar dat was ik totaal niet. Toen de kinderarts zei dat ze gezond was, was ik wel ontzettend opgelucht.” Haar moeder is door het nieuws erg geschokt en haar zus weet niet goed om te gaan met het feit dat ze ineens tante is.
Sienna: Na de bevalling had ik zoveel emoties. Allemaal in één keer. Het was echt te veel om te uiten.
Nikki blijft bij Sienna op de kamer. “De eerste dag vond ik het leuk. Alles was nieuw en de tweede dag heb ik haar de fles gegeven. Ik zag meteen in dat een kind ontzettend veel verantwoordelijkheid met zich meebrengt, maar ik had geen moedergevoelens.” Een specialist van Fiom komt langs om met Sienna te praten. “Ik wist dat ik niet voor dit kindje kon zorgen. Ze vertelden wat mijn opties waren en dat ik hulp kon krijgen bij het opvoeden. Maar ik besefte: mijn jeugdleven, zoals ik dat toen had, zou voorbij zijn. Ik had geen geld, moest mijn studie opgeven. Ik heb er met mijn vriend over gepraat en we zaten gelukkig meteen op één lijn: dit was het slimste om te doen.”
Sienna kiest voor afstand ter adoptie en heeft gesprekken bij de Raad van de Kinderbescherming. “Zij willen graag je verhaal horen om te kijken of het echt je eigen keuze is en er bijvoorbeeld geen sprake is van dwang. Ik denk dat het niet weten dat ik zwanger was, mee heeft gespeeld bij de band met het kindje. In negen maanden ga je van je ongeboren kind houden. Bij mij was het plotseling en ik heb dus niet negen maanden de tijd gekregen om een band op te bouwen met Nikki.” Sienna kiest bewust niet voor pleegzorg. “Dan heb je toch nog een bepaalde mate van verantwoordelijkheid. Je ziet iemand anders jouw kind opvoeden, maar daar mag je niet altijd wat over zeggen. Daarom kozen wij voor adoptie.”
Vervolgens krijgt Sienna drie maanden bedenktijd. Nikki gaat naar een tijdelijk pleeggezin. “In die periode heb ik veel met Fiom en heel lang mijn moeder erover gesproken. We hebben alles uitgedacht. In een leven met kinderen is geen ruimte voor festivals en spontane weekendjes weg. En er komt natuurlijk nog veel meer bij kijken dan alleen het uitgaan opgeven. Mijn moeder werkt fulltime dus ook zij kon de zorg voor mijn kind niet op zich nemen.” In die periode krijgen Sienna en haar vriend een relatie. “Ik kon goed met hem praten en voelde me verbonden met hem door alles dat er gebeurd was.”
Sienna: Ik wilde dat Nikki bij goede ouders terecht zou komen. Of ze nu hetero of homo zijn, gelovig of niet.
Sienna geeft haar voorkeuren aan voor het adoptiegezin. “Ik wilde dat Nikki bij goede ouders terecht zou komen. Of ze nu hetero of homo zijn, gelovig of niet.” Uiteindelijk kiest ze uit de drie profielen die geselecteerd zijn een lesbisch koppel. “Ik had een goed gevoel bij hun profiel.” Als Sienna uiteindelijk afscheid moet nemen van Nikki volgt een emotioneel moment. “Dat is een van de moeilijkste dingen die ik ooit in mijn leven heb moeten doen”, zegt ze. “Ik kan haar één keer per jaar zien, zo rond haar verjaardag. Dat vind ik wel heel fijn. Zo kan ik haar toch zien opgroeien en zien of ze gelukkig en gezond is.”
Over de eerste keer dat Sienna de adoptieouders ontmoet, vertelt ze: “Ik zat er eerst een beetje tegenaan te hikken, want ik wist niet zo goed wat ik ermee moest. Maar ik vond het toch wel fijn om te zien waar ze terecht was gekomen. En ik was benieuwd hoe het met haar ging. De adoptieouders moesten meteen huilen toen ze me zagen, omdat ze ontzettend op mij lijkt. Ze waren heel benieuwd naar mijn dagelijks leven, mijn opleiding en van wat voor muziek ik hield.” Over enkele weken is Nikki jarig en kan Sienna Fiom bellen om een ontmoeting af te spreken. “Ik ga mijn vriend zeker vragen of hij mee wil, maar hij heeft het er best moeilijk mee gehad. Hij is een ontzettende kindervriend en het is uiteindelijk wel iets van jezelf dat je weg doet. Maar hij was niet klaar voor een kindje. We dachten op dat moment dat adoptie de beste oplossing was. Zoiets weet je nooit zeker, omdat je niet in de toekomst kunt kijken. Nu weet hij dat het kindje een goed huis heeft. Dat helpt.”
“Ik heb het destijds aan een paar vrienden die dichtbij mij stonden, verteld. De reacties waren verschillend. Sommigen geloofden niet dat ik niks had gemerkt van de zwangerschap. Terwijl ze het zelf ook niet hadden gezien. Een vriendin heeft me de rug toegekeerd, omdat ik in het ziekenhuis zo emotieloos overkwam. En een ander is boos dat ik voor adoptie heb gekozen. Dat komt vooral omdat ze zelf een nare ervaring heeft rondom adoptie. Maar het is voor iedereen anders. Je weet pas hoe het is, als je het zelf meemaakt. Daarnaast heb ik gelukkig genoeg steun uit mijn omgeving gehad. Ze vonden het mijn leven, mijn keuze. In de toekomst wil ik wel kinderen, maar pas als ik mijn opleiding af heb, een baan en genoeg geld.”
* In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.
* Dit ervaringsverhaal is geschreven vanuit een persoonlijke ervaring, dit kan voor iedereen anders zijn.
