Sinds januari 2020 is Stichting Adoptievoorzieningen gefuseerd met Fiom. De fusie zorgt ervoor dat alle kennis en expertise rond afstand en adoptie in Nederland samenkomt in één organisatie. Vandaag vertelt Chris, specialist bij het programma Adoptievoorzieningen, hoe haar werkweek eruit ziet.
Chris Thie is sinds 2006 werkzaam bij Adoptievoorzieningen (nu Fiom). Ze vertelt: “Ik kom uit de jeugdhulpverlening, heb altijd een passie gehad voor werken met kwetsbare kinderen/jongeren/gezinnen en de dynamiek die daarbij hoort. Het interessante aan mijn werk bij Fiom Adoptievoorzieningen vind ik de complexiteit van de thematiek rondom adoptie. Daardoor blijf je als professional steeds leren, elk verhaal, elke ervaring is weer anders. Het bijdragen aan een adoptie-alerte en -sensitieve begeleiding van adoptiekinderen en geadopteerden door ouders, familie, professionals e.a. is een bijzondere taak.”
Dag 1
Een dag van mails wegwerken, niet mijn favoriete klus, maar het hoort erbij. Omdat ik als redactielid van onze nieuwsbrieven voor professionals / adoptieouders alle berichten ook scan op eventuele opties om te delen betekent dat veel doorklikken en lezen. Verder nog enkele overleggen met collega’s en een paar sollicitatiebrieven lezen voor een vacature in ons team.
Dag 2
Overleg met een Fiom collega over de gezamenlijke aanpak van de diensten die Fiom aan geadopteerden biedt, het streven is om dienstverlening voor geadopteerde jongeren en jongvolwassenen verder te ontwikkelen. Heel leuk om mee bezig te zijn. Ik maak een Powerpoint voor een presentatie die ik binnenkort ga geven bij de Kinder- en Jeugd Rechtswinkel. Daarna lees ik een ingestuurd blog van een van de adoptieouders die voor onze website schrijven en geef haar even een reactie. Het blog zet ik door naar communicatie, die het op de website plaatst.
Dag 3
Een drukke bureaudienst, de telefoonlijn en de mailbox is vandaag mijn ‘pakkie an’. Een adoptiemoeder belt met zorgen over hun zoontje van 3, die na een wisseling van zijn vaste verzorgster op het KDV erg van slag is. We bespreken zowel wat handvatten voor thuis, maar ook de optie voor een belafspraak met de leidsters van het KDV en een consultatietraject. Daarna een lang gesprek met een adoptiemoeder met een puber die behoorlijk risicogedrag vertoont. Er is hulpverlening, maar moeder wil zelf even sparren. We spreken af na twee weken nog eens te bellen en ik stuur wat artikelen op.
Een ondersteuner van de huisarts (POH’er) belt met verzoek mee te denken over opties voor therapie voor een volwassen geadopteerde in hun praktijk, en ik spreek een leerkracht over een mogelijk schoolconsult bij een geadopteerde leerling. Verder nog een aantal vragen en een aanvraag voor Video-interactiebegeleiding via de mail. De hele middag ben ik bezig met verslaglegging, dingen uitzoeken, bellers terugmailen met beloofde informatie en er komen nog twee belverzoeken binnen die via het secretariaat binnengekomen zijn. Ik bel terug en spreek uitgebreid met een geadopteerde jonge vrouw. Ze woont op kamers, studeert social work, heeft een goede band met haar adoptieouders, maar heeft moeite met relaties met leeftijdgenoten. Ze merkt dat ze een muur om zich heen heeft en belangstelling van anderen vaak wantrouwt, er zelfs van wegdraait, maar zich vervolgens eenzaam voelt. Ze wil daarmee aan de slag, haar adoptieouders hebben haar aangemoedigd om te bellen. Ze bedankt voor het fijne gesprek en ik ga voor haar zoeken in onze sociale kaart welke passende hulp er zou kunnen zijn in haar regio. Ook stuur ik haar wat info over boeken, websites en lotgenotencontact. Het andere terugbelverzoek zet ik door naar de volgende dag.
Dag 4
Het belverzoek van de vorige dag opgepakt, het betreft adoptieouders die in het land van herkomst zijn en net een paar weken met hun kinderen samen zijn. Het slapen is nog lastig, de kinderen zijn onrustig, maar er zit al wel verbetering in. De adoptieouders hebben zo veel mogelijk vastgehouden aan een vaste dagindeling en ook het bedritueel is nu voor beide kinderen een houvast aan het worden, waar ze al zelf om beginnen te vragen door bijvoorbeeld het voorleesboekje te pakken. Een ander boekje zit er niet in, het moet persé die ene zijn. Voor ouders misschien wat saai, maar voor de kinderen heel fijn voorspelbaar, dus vooral blijven volhouden zolang ze dat fijn vinden.
We bespreken de beschikbare voorgeschiedenis die in het dossier van de kinderen staat, waardoor het voor de adoptieouders nog wat begrijpelijker wordt hoe spannend en emotioneel deze periode voor de kinderen is en dat ze echt gebaat zijn bij heel veel geduld, begrip en voorspelbaarheid. Vertragen, herhalen, veiligheid bieden en contact opbouwen is het belangrijkst. We maken een vervolg belafspraak, als ze in Nederland zijn komt er ook Video-interactiebegeleiding. Ik maak een gespreksverslag in ons interne systeem, zodat mijn collega straks de draad hier kan oppakken.
De rest van de ochtend verwerk ik een paar mails en werk ik een interview uit dat ik vorige week had. Het gaat over een nieuwe, gezinsgerichte methodiek voor traumabehandeling bij kinderen met complex/ vroegkinderlijk trauma. De geïnterviewde psychologe levert nog wat feedback, maar is blij met het resultaat, dus het kan na wat kleine aanpassingen in de nieuwsbrieven geplaatst worden.
’s Middags is er werkoverleg en er zijn nog een paar regelzaken. Dan is het weekend (voor mij). Ik ga de file in naar Amsterdam.