Adoptie was nooit een onderwerp

We hadden geluk, Eva kwam in april, net op tijd, want in mei werd ik veertig. Die leeftijd was een grens in die tijd. Er moest eerst nog speciaal toestemming gevraagd worden bij het ministerie. Zoiets vergeet je nooit meer. Gelukkig was het akkoord. Wat waren we blij! Toen Eva kwam, waren we inmiddels ruim achttien jaar getrouwd. In het begin praat je er niet over maar op een gegeven moment zijn we toch het onderzoekstraject ingegaan, om erachter te komen waarom ik niet zwanger werd. Er zijn allerlei onderzoeken gedaan en ze hebben niets kunnen vinden, we waren allebei prima in orde.

Het was mijn man die op een dag zei: “Wat denk je van adoptie?” Werkelijk, daar had ik nog geen seconde aan gedacht. En ik zag het in eerste instantie eerlijk gezegd ook niet zo zitten. Een paar jaar later begon hij er weer over en toen was ik er wel klaar voor, eerder kennelijk niet. Ik zei: “Ja, dat is goed.”

We kozen voor Taiwan, dat was voor Nederland een compleet nieuw adoptieland. We stonden als derde op de lijst. Binnen twee jaar hadden we een dochter. Ze was veel te vroeg geboren en woog 1200 gram. De artsen hadden geen idee hoe ze zich zou ontwikkelen, of ze wel zou kunnen zien. Daarom hebben haar ouders besloten haar af te staan. Ze hadden al twee kinderen en een eigen bedrijf, ze durfden het niet aan.

Toen ze in Nederland aankwam, was ze acht maanden oud en woog ze acht pond, het was nog echt een baby. Daarna ging het in rap tempo. Ze mankeerde helemaal niks, ontwikkelde zich prima. Nooit ziek, nooit koorts, ze huppelde door het leven. Was heel lief en heel geliefd. Ze is nog wel lang vrij klein gebleven. Voor haar komst werkte ik als administratief medewerkster maar daar ben ik mee gestopt zodat ik lekker van mijn dochter kon genieten. Daarna heb ik mijn ouders verzorgd en nu passen we twee dagen in de week op het zoontje van Eva, hij is nu 2,5 jaar oud, dat is echt ontzettend leuk. Hij lijkt precies op haar.

Adoptie was eigenlijk nooit een onderwerp. Tot we op haar zestiende een brief vanuit Taiwan kregen dat er negen kinderen naartoe mochten, in feite een beetje om daar adoptie te promoten. Ze zouden op tv komen en zo. Voor Eva was het geweldig om samen met acht anderen haar geboorteland te bezoeken. Er mocht ook een ouder mee. Mijn man is meegegaan, want ik durf niet te vliegen, ik zal nooit in Taiwan komen. Maar Eva is inmiddels al heel vaak teruggeweest en heeft daar ook haar biologische familie leren kennen. Ze hebben heel goed contact. Ik weet zeker dat haar moeder, vader is inmiddels overleden, broer en zus een keer hier naartoe komen. Dan zijn ze bij ons van harte welkom.