Mijn man droeg jaren een foto van haar bij zich

Mijn man en ik hadden een druk leven. Een eigen bedrijf met de verhuur van marktkramen en standplaatsen, en twee kinderen, een meisje van 6 jaar oud en een jongen van 4. Toen raakte ik zwanger van de derde. Maar dat wist ik niet.

Ik had helemaal niet in de gaten dat ik in verwachting was, elke maand werd ik gewoon ongesteld. Tot, voor mij volstrekt onverwacht, de bevalling zich aandiende. Het was in augustus 1988. Het kindje, een meisje, bleek 27 weken oud te zijn en was dus drie maanden te vroeg geboren. De artsen wisten niet hoe ze zich zou ontwikkelen. Ze dachten dat ze misschien gehandicapt zou blijven, dat ze blind zou zijn. Toen hebben we de keuze gemaakt om haar af te staan ter adoptie. Dat was een moeilijke keuze maar we dachten dat dit het beste was voor haar.

We hebben haar achtergelaten bij het tehuis van CSS (Christian Salvation Service, red.). Daar hadden ze ook onze gegevens. Achteraf heb ik gehoord dat de adoptieouders van Eva elk jaar foto’s en informatie naar het tehuis hebben gestuurd om ons op de hoogte te houden. Wij hebben dat materiaal echter nooit opgehaald. We durfden daar niet naartoe, uit schaamte. Dat was veel te pijnlijk. Wij vonden dat we op geen enkele wijze nog aanspraak konden maken op haar, dat we totaal nergens meer recht op hadden. Dat is onze cultuur, denk ik.

Mijn man heeft jarenlang altijd een foto van haar bij zich gehad. En onze andere twee kinderen wisten dat ze nog een zus hadden, maar we spraken er verder nooit over. Ik zou ook nooit gedurfd hebben zelf haar te gaan zoeken. Op een dag in 2005 was er een programma op tv over Taiwanese kinderen die geadopteerd waren naar het buitenland. Daar hebben we natuurlijk naar gekeken en achteraf hoorden we dat ze daarbij was, dat we haar toen gezien hebben. Bizar, dat wisten we op dat moment niet. We wisten niet eens naar welk land ze was gegaan.

Een jaar later kregen we compleet onverwacht het bericht van CSS dat Eva op zoek was naar ons en dat ze ons graag wilde ontmoeten. Natuurlijk zeiden we meteen ja. Met ons hele gezin zijn we naar het kantoor van CSS gegaan om haar te zien. Die eerste keer was heel emotioneel. In eerste instantie zijn we maar een half uurtje gebleven, het was wat ongemakkelijk. Later hebben we haar nog anderhalf uur gezien, toen waren er nog meer familieleden bij. Ooms, tantes, neefjes, nichtjes, iedereen ging mee. Ik ben blij dat we nu contact hebben en dat het goed met haar gaat. Mijn man is helaas in 2017 overleden maar hij heeft nog wel haar zoontje kunnen zien. Samen met haar man is ze daarmee hiernaartoe gekomen.

Dit verhaal is niet rechtstreeks uit Mei Xiang haar mond opgetekend maar gebaseerd op informatie van Eva en haar adoptiemoeder Marga.