Marieke
Ik ben Marieke en samen met mijn man mochten we twee jaar geleden de trotse ouders worden van een Hongaarse tribling (een peuter en twee kleuters). Ik wil jullie een kijkje geven in ons leven. Een leven waarin adoptie dagelijks een rol speelt, een leven waarin we genieten van onze kinderen, een leven met vallen en opstaan.
Januari 2024
I.v.m. de privacy van onze kinderen vermeld ik hun geslacht niet, schrijf ik alles in de ‘hij-vorm’ en schrijf ik in termen als ‘de oudste’, ‘de jongste’ of bijv. ‘brussen’.
Naast alle bekende spellen spelen we vandaag een voor de kinderen nieuw spel: Stef Stuntpiloot. Wat genieten ze ervan en terwijl het vliegtuigje ronddraait en ik met ze meespeel nemen mijn gedachten ook de vrije loop.
Soms voel ik mezelf zo’n stuntpiloot. Want hoeveel cursussen we vooraf hebben gevolgd, hoeveel boeken ik heb gelezen, het werkelijk dagelijks omgaan met hechting en trauma houdt zoveel meer in. En dat gaat niet altijd zoals ik het vooraf voor ogen had. Ik reageer niet altijd zoals ik zou willen. Maar ik heb het wel leren accepteren. Het liefst doe ik altijd alles perfect, maar dat lukt niet met opvoeden, al helemaal niet i.c.m. hechting en trauma. Het is zoals het is, ik doe m’n best, maar ben ook gewoon een mens. Iemand die soms moe is, soms even niet traumasensitief reageert. Een stuntpiloot dus. Maar wel een stuntpiloot die zielsveel van haar kinderen houdt.
Een stuntpiloot met soms een noodlanding, dan neemt m’n copiloot het even van me over (zo belangrijk en waardevol!)
Soms vliegen we hoog en genieten we van het uitzicht en al het moois om ons heen. Soms vliegen we laag en heb ik even die ‘schop’ nodig om weer op te stijgen, net als in het spel.
Soms is het even die andere kant van het spel. Ben ik de ‘speler’ die voorkomt dat het vliegtuigje landt op de ‘kippen’. Dan bescherm in m’n kinderen, m’n kuikentjes (om in de beeldspraak van het spel te blijven) tegen alles van buitenaf. Dan zeggen we afspraken af, komen we (nog) niet op grote visites etc. Dat is gewoon nog te veel en het is onze taak om ze hierin te beschermen zodat ze zich kunnen ontwikkelen.
Is het altijd makkelijk? Nee, dat niet. Maar een klaagzang zal dit ook zeker niet zijn. Het is een bijzondere (vlieg)reis. Soms rustig, soms met de nodige turbulentie. Maar voor geen goud zouden we deze vliegreis willen cancelen. Want wat zijn de kinderen het waard, wat is het een waardevolle reis en wat worden we gedragen.
Dus, ‘fasten your seatbelts’! Wij vliegen samen verder, de toekomst tegemoet.
