Mark is de wettige zoon van een spermadonor. Hij vertelt over het ontdekken van zijn nieuwe halfbroers en -zussen en de houding van zijn ouders ten opzichte van de donaties van zijn vader. Zijn vader overleed helaas voor het eerste contact werd gelegd, maar zijn moeder heeft alles nog mee mogen maken. Hij beschrijft de positieve impact die het ontmoeten van zijn nieuwe familie op zijn leven heeft gehad.
Ik weet niet meer precies wanneer mijn vader ons vertelde dat hij doneerde, maar volgens mij was het ergens in mijn puberjaren. Mijn vader had een groot hartinfarct gehad en daarna heeft hij besloten om open kaart te spelen. Mijn beide ouders waren heel vrijdenkend dus het is nooit een ding geweest thuis. Mijn moeder heeft mij later verteld dat, na haar behandeling aan de eierstokken, mijn vader is gevraagd of hij hun ook wilde helpen door zaad te doneren. Hij heeft daar toen "Ja" tegen gezegd.
Ik vind het zelf fantastisch dat mijn vader zaad heeft gedoneerd. Mijn moeder is behandeld door dr. Swaab in Amsterdam. Na een geslaagde operatie waar mijn broer uit is geboren, heeft Swaab gevraagd of mijn vader wilde doneren om andere stellen te helpen met een kinderwens. Ik heb de laatste jaren natuurlijk ook zelf na zitten denken over of ik zelf zou willen doneren, maar heb die stap nog niet gezet. Ik zou het wel willen, maar nu nog niet. Als ik zou doneren in ieder geval niet anoniem, maar ik denk dat dat ook niet meer van deze tijd is.
Mark: ''Ik vind het heel bijzonder om zo persoonlijk te kunnen zien hoe sterk DNA is."
De ontdekking
Ik heb een sterke band met mijn moeder en ze belde mij op een dag dat ik echt langs moest komen. Ze kwam met de mededeling: 'Ik ben net gebeld door iemand die zegt dat hij misschien een kind kan zijn van papa.' Ik kreeg hier kippenvel van, ik wist dat mijn vader doneerde, maar nu werd het ineens concreet. Ze ga mij het nummer van Friso en ik ben meteen gaan bellen. Een uur later had ik zelfs al een DNA-kit besteld. Ik voelde me zo euforisch. Het was iets wat ik altijd stiekem verwachtte, maar nu was het daar ineens. Het voelde als een soort wedergeboorte, echt heel bijzonder.
Inmiddels zijn we met een groep van 20 kinderen van mijn vader. Het is een fijne groep mensen waarin iedereen ook echt zijn eigen verhaal heeft. Het is heel bijzonder om te zien. Zo staan we net als mijn vader allemaal heel erg positief in het leven. Ik heb ook totaal geen probleem gehad om mijn plekje te vinden in deze groep. Omdat we allemaal een gemeenschappelijke verbinding hebben, hoefde ik niks te bewijzen. Ik vind het heel bijzonder om zo persoonlijk te kunnen zien hoe sterk DNA is.
Mark: "Achteraf denk ik: had ik me meteen maar ingeschreven, dan had ik ze al veel eerder mogen ontmoeten en hoefden zij niet langer te zoeken."
Open armen
Het jaar voor ik Friso ontmoette was ik op vakantie met iemand die mij daar vertelde dat ze een donorkind was. Toen heb ik bij mezelf gedacht dat ik me thuis zou inschrijven in de DNA-Databank, maar eenmaal thuis kwam ineens een nieuw gevoel kijken. Wat nu als ik dadelijk ineens tien extra mensen in mijn leven geworpen kreeg waar ik misschien wel helemaal niks mee had? Nu achteraf denk ik: Had ik me meteen maar ingeschreven. Dat had de andere donorkinderen een hoop zoeken gescheeld en dan had ik ze al eerder mogen ontmoeten, want ik vind het nog steeds geweldig.
Mijn moeder is ook echt fantastisch omgegaan met al die nieuwe mensen in haar leven. Ik kan me best voorstellen dat veel vrouwen er moeite mee zouden kunnen hebben, maar zij helemaal niet. We hebben een keer met zijn allen op het strand afgesproken en toen heeft ze tegenover de hele groep haar verhaal gedaan en alle vragen die er maar waren beantwoord. Daarna heeft ze zelfs in een notitieboekje van iedereen bijgehouden wat die deed in het dagelijks leven. Ze had een oprechte interesse in haar nieuwe ‘’familie’’. Ik blijf het ook heel jammer vinden dat mijn vader dit nooit mee heeft mogen maken, want hij had dit sowieso ook echt fantastisch gevonden.
Ik ben er ook van overtuigd dat hij zijn donorkinderen met open armen had ontvangen. Mijn broer en ik blijven natuurlijk zijn wettelijke kinderen. Maar als ik kijk naar hoe mijn moeder plek heeft gemaakt voor nieuwe kinderen die helemaal niet van haar waren, dan had mijn vader er niet anders in gestaan. Er was sowieso plek geweest voor iedereen.
Mark: "Ik blijf het jammer vinden dat mijn vader dit nooit mee heeft mogen maken, ook hij had dit fantastisch gevonden. "
Wees niet bang
Ik hoop ook echt dat andere mensen zich meer gaan openstellen voor dit soort contact, want het is echt een verrijking. Voor de donorkinderen die op zoek zijn naar een stukje herkenning is het natuurlijk heel fijn, maar ik vond het zelf ook hartstikke leuk om nieuwe mensen te ontmoeten waarin ik mezelf kan herkennen. Mensen kunnen namelijk hele leuke, fijne en nieuwe contacten zijn, maar toch zijn veel mensen bang.
Ik heb zelf een hele duidelijke mening over openheid rondom donorconceptie, maar ik ben natuurlijk zelf geen donorkind. Ik kan de emoties die erbij horen niet plaatsen. Ik vind dat iedereen er gewoon open over zou moeten zijn. Je nieuwe connecties zijn immers niet in plaats van, maar een leuke extra die je er zo bij krijgt. Er ontstaat ruimte in je leven voor nieuwe mensen op die manier en daar wordt iedereen beter van naar mijn mening. Aarzel dus niet! Je vader blijft natuurlijk gewoon je vader, maar er is wel een opening voor iemand anders.
* Dit ervaringsverhaal is geschreven vanuit een persoonlijke ervaring, dit kan voor iedereen anders zijn.
