Jorien is abortusarts en werkt al tien jaar in een kliniek waar keuzevrijheid en persoonlijke zorg centraal staan. Wat haar aanspreekt in het werk is de combinatie van medische en sociale aspecten. Ze helpt mensen in een kwetsbaar moment en biedt niet alleen zorg, maar ook bevestiging en vertrouwen. Haar drijfveer is dat iedereen de ruimte krijgt om een keuze te maken die goed voelt, zonder oordeel.
Tien jaar geleden begon ik als abortusarts. Dat was geen bewuste droom van jongs af aan, maar het is iets wat gaandeweg op mijn pad kwam. Ik startte ooit als tropenarts en volgde een masteropleiding in International Health, gericht op moeder-kindzorg in ontwikkelingslanden. Tijdens die periode werkte ik bij de GGD in Amsterdam. Daar kwam ik toevallig in contact met iemand uit de abortushulpverlening. We raakten in gesprek, gingen samen een kop koffie drinken en ik besloot een keer mee te kijken in de kliniek. Dat klikte meteen.
Jorien: “Ik probeer hen niet alleen medische zorg te bieden, maar ook een stukje kracht.”
Een belangrijk moment van bevestiging
Wat me aantrok, was de combinatie van het medische én het sociale aspect. In de kliniek zie je mensen uit alle lagen van de samenleving. Het geeft me voldoening om hen een veilige plek te bieden en echt het gevoel te geven: jij mag deze beslissing nemen. Het is jóuw keuze en het is oké. Voor veel mensen is dat een belangrijk moment van bevestiging.
Wat ik het belangrijkst vind in mijn werk, is keuzevrijheid. Dat mensen kunnen doen wat op dat moment goed voelt voor henzelf. Ik probeer hen niet alleen medische zorg te bieden, maar ook een stukje kracht. Hen ondersteunen in een kwetsbaar moment, en meegeven: je hoeft je niet te verantwoorden. Als dit jouw keuze is, dan is die goed. Soms komen mensen heel zeker binnen, maar willen ze toch vertellen hoe ze tot hun beslissing zijn gekomen. Alsof ze het willen uitleggen. Dan is het mijn taak om ze het vertrouwen te geven dat dat niet hoeft. Ik ben er niet om te oordelen. Wij zijn er om te luisteren, te helpen, en ruimte te geven.
Jorien: “We vragen bewust of iemand zélf deze keuze maakt, en of ze in een veilige thuissituatie verkeren. We willen uitstralen: we staan naast je, we denken met je mee.”
Aanvoelen wat iemand nodig heeft
Mijn werkdag begint met een dagstart met het hele team. We bespreken hoeveel cliënten we verwachten, hoe iedereen zich voelt en of er bijzonderheden zijn. Daarna ga ik aan de slag met nacontroles, intakegesprekken of behandelingen. Sommige cliënten komen alleen voor spiraalplaatsing, bijvoorbeeld na een behandeling.
De behandeling zelf verschilt per persoon. Soms gaat het om een abortuspil, soms om een ingreep met lichte sedatie of lokale verdoving. Na de behandeling praten we kort na, nemen de verpleegkundigen de leefregels door en meestal kunnen mensen na een uurtje weer naar huis.
Wat ik mooi vind aan ons team (16 mensen, waaronder artsen, verpleegkundigen, receptionisten en huishoudelijk personeel), is dat iedereen een onmisbare rol speelt. Samen zorgen we ervoor dat mensen zich welkom en veilig voelen. In de gesprekken zorgen we ervoor dat iemand altijd eerst even alleen wordt gesproken. We vragen bewust of iemand zélf deze keuze maakt, en of ze in een veilige thuissituatie verkeren. We willen uitstralen: we staan naast je, we denken met je mee.
Iedere cliënt is anders. Het is belangrijk om goed aan te voelen wat iemand nodig heeft. De een wil praten, de ander juist niet. Soms stelt iemand veel vragen, soms kijkt iemand vooral naar je ogen, zoekend naar geruststelling. Als arts is het dan belangrijk dat je blijft meebewegen, zonder jezelf te verliezen. Dat betekent dat je steeds afstemt op de ander: ben je rustig en uitnodigend bij iemand die gespannen is, of juist helder en to the point bij iemand die snel duidelijkheid wil. Je luistert, je spiegelt, je voelt aan wat op dat moment helpend is maar je bewaakt tegelijkertijd ook je eigen grenzen, zodat je professioneel blijft.
Natuurlijk zijn er verhalen die je bijblijven. Een vrouw die meerdere keren terugkwam, en waarbij uiteindelijk bleek dat er in haar thuissituatie iets echt niet goed zat. Of iemand die 21 weken zwanger was en bij ons kwam vanwege een ernstige aandoening bij de vrucht, dan komt er veel emotie bij kijken. Toch zijn dit de uitzonderingen. De meeste mensen verlaten de kliniek opgelucht, zeker van hun keuze. Soms zelfs lichter.
Jorien: “Wij weten misschien niet alles, maar we zijn er om je te helpen. Je hoeft het niet alleen te doen.”
Dit is gewoon een medisch beroep
Buitenstaanders reageren vaak op mijn werk. “Wat goed van je!” of juist: “Nou, daar vind ik wel wat van...” Maar ik werk in Nederland, volgens de wet. Voor mij is dit gewoon een normaal medisch beroep, net als huisarts of chirurg. Ik hoop dat meer mensen dat gaan inzien. Vaak wordt gedacht dat het heel zwaar is, maar ik ervaar het niet zo. Ik krijg juist energie van de gesprekken, van de steun die ik kan bieden.
Durf te vragen
Wat ik wil meegeven aan mensen die twijfelen over een zwangerschap: je mag altijd langskomen. Misschien kom je de kliniek binnen en denk je: nee, dit wil ik toch niet. Of juist: ja, dit is waar ik moet zijn. Gun jezelf de ruimte en tijd om te voelen wat klopt voor jóu. Vaak voelt het als een tijdbom in je lijf, maar even stilstaan en rustig nadenken is zó waardevol. Je hoeft niet alles meteen te weten.
Durf te vragen. Of je nu wel of niet een echo wil zien, of je ergens over twijfelt laat het ons weten. Wij weten misschien niet alles, maar we zijn er om je te helpen. Je hoeft het niet alleen te doen.
* Dit ervaringsverhaal is geschreven vanuit een persoonlijke ervaring, dit kan voor iedereen anders zijn.
