‘De beste beslissing van mijn leven’

Kim was een jaar of twaalf toen ze bij mij in de groep in het kindertehuis kwam. We hadden meteen een klik. Er was een goede chemie tussen ons.

Alle andere kinderen in de groep hadden nog wel een opa en oma of oom en tante waar ze af en toe in het weekend en tijdens feestdagen naartoe gingen. Kim had helemaal niemand. Daarom werd voor haar een soort weekendgezin gezocht, iemand met wie ze af en toe mee naar huis kon, maar er kwam geen enkele aanmelding. Ik wilde het wel doen maar vond dat ik dat als leidster niet kon maken ten opzichte van de andere kinderen in de groep. Uiteindelijk heb ik dat met alle betrokkenen besproken, collega’s en kinderen. Wat bleek? Er was geen enkel bezwaar. Iedereen zei juist: já, doe dat!

Voor mij betekende dat van het begin af aan niet zomaar iets op papier. Nee, het zou een verbond voor het leven worden, ik wilde haar onderdeel maken van mijn familie. Haar meenemen naar verjaardagen, trouwerijen en andere feesten en partijen. Maar ze moest het natuurlijk zelf ook willen. En ik vond het heel belangrijk om haar te vertellen dat ik lesbisch ben. Ik wilde weten of ze daar misschien problemen mee had. Want zo ja, dan kon het niet doorgaan. Ik ben katholiek, heb zelfs acht jaar als non in een klooster gewoond voor ik uit durfde te komen voor mijn geaardheid, die openheid wilde ik niet meer kwijt. Gelukkig had ze er totaal geen moeite mee.

Kim was heel zelfstandig en al vrij jong, vanaf haar zestiende, zeventiende, ging ze op zichzelf wonen en werd ik haar voogd. Daarbij bleven we dingen samen doen zoals wandelen, naar de bioscoop gaan, logeerpartijen, naar familieweekendjes. Het heeft wel een tijd geduurd voor ze zich er echt aan over durfde te geven. Aanvankelijk gedroeg ze zich altijd heel voorzichtig, bang om iets verkeerd te doen. In het begin voelde ik me een soort moederlijke vriendin. Later kreeg ik echt moedergevoelens voor haar. Op haar 21ste heb ik haar officieel geadopteerd. Hier in Duitsland gaat adoptie van een volwassene vrij gemakkelijk. Sindsdien draagt ze mijn achternaam en is ze echt mijn kind.

We hebben altijd over alles eerlijk kunnen praten. Over het leven, over problemen. Als moeder heb ik me ook wel zorgen om haar gemaakt. Natuurlijk heb ik haar dat niet altijd gezegd… Haha. Tegen haar zei ik dan: doe wat je wilt, probeer het. Ga je droom achterna! Ontdek. Je kunt hier altijd terugkomen. Zoals ik al zei heb ik zelf jaren in het klooster gezeten. Het bleek niet mijn plek, ik ben weer uitgetreden. Voor mij is dat een enorme levenservaring geweest.

Ik vind het fantastisch dat ze nu ook zelf een kind wil gaan adopteren. Het is natuurlijk jammer dat het haar op de natuurlijke manier niet lukt om een kind te krijgen. Toen dat bleek heb ik meteen gezegd: denk erover na of je een ander kind een thuis kunt geven. Je kunt echt eenzelfde band opbouwen met een adoptiekind als met een biologisch eigen kind. Zeker weten!