‘Nu willen we zelf graag adopteren’

Door de liefde ben ik naar Texel verhuisd. Mijn man komt daarvandaan. Maar we hebben elkaar leren kennen in Chiang Mai, in Thailand. Allebei waren we op reis door Azië.

Zelf ben ik geboren in Zuid-Korea. Toen ik ongeveer een half jaar oud was ben ik geadopteerd door een Duits echtpaar en in Duitsland terecht gekomen. De adoptie is fout gegaan. Nadat er onverwacht een tweede biologisch eigen kind werd geboren, hadden ze mij niet meer nodig als speelkameraadje voor hun oudste kind. Daar kwam het eigenlijk op neer.

Door de inzet van mijn adoptiemoeder Ineke heb ik mijn adoptie als een open adoptie ervaren. Ineke was het die van het begin af aan een nauw contact onderhield met mijn biologische familie in Brazilië. Zo klein als ik was, heeft Ineke mij altijd op het niveau van mijn leeftijd, zoveel mogelijk uitleg gegeven over het hoe en waarom van mijn adoptie. Nieuwsgierig als ik was, wilde ik al toen ik nog heel jong was, van alles weten. De antwoorden die ik kreeg waren overigens niet altijd even prettig om te horen. De verhalen over mijn verleden waren zeer beladen, maar door de openheid en warmte die Ineke in deze verhalen wist te brengen, kon ik mijn achtergrond een plaatsje geven.

Ten tijde van mijn adoptie, in de jaren zeventig, stond de systemische visie nog niet op de voorgrond in het adoptieproces, in tegendeel zelfs. Het kind, de biologische ouders en de adoptieouders zijn hierdoor naar mijn idee ernstig te kort gedaan. Ik ben via missiezusters naar Nederland gekomen. Dat adoptieproces was naar mijn idee veel te kort door de bocht. De zusters bepaalden zelf de regels en gang van zaken. Zo hadden ze onder meer onderling afgesproken dat er niet meer dan twee geadopteerde naar één Nederlands gezin mochten. Dit betekende dus automatisch dat mijn in 1978 geboren biologische zusje, dat ook ter adoptie is afgestaan, wel naar Nederland is gekomen maar niet bij ons mocht komen wonen. Mijn moeder Ineke wist hier van, ze heeft zich er hard voor gemaakt om mijn zusje ook bij ons te laten wonen, maar tevergeefs, de zusters wilden dat pertinent niet. Pijnlijk en wat een misser!

Door de liefde ben ik naar Texel verhuisd. Mijn man komt daarvandaan. Maar we hebben elkaar leren kennen in Chiang Mai, in Thailand. Allebei waren we op reis door Azië.

Zelf ben ik geboren in Zuid-Korea. Toen ik ongeveer een half jaar oud was ben ik geadopteerd door een Duits echtpaar en in Duitsland terecht gekomen. De adoptie is fout gegaan. Nadat er onverwacht een tweede biologisch eigen kind werd geboren, hadden ze mij niet meer nodig als speelkameraadje voor hun oudste kind. Daar kwam het eigenlijk op neer.

Daarvoor, de eerste zes jaar van mijn adoptie, verliep mijn verblijf in het gezin vrij normaal. Maar na de geboorte van mijn broer was het voorbij, dat veranderde alles. Ik mocht niet meer mee aan tafel eten, kreeg bedorven voedsel, werd opgesloten op mijn kamer. Het liep uit de hand. De Raad voor de Kinderbescherming kwam langs. Op mijn negende ben ik naar een kindertehuis gebracht. Er was sprake van zware mishandeling maar toch wilde ik het liefst terug. Ik voelde me loyaal aan mijn ouders. Het duurde heel lang, zeker enkele jaren, voor ik besefte dat ik echt nooit meer naar huis zou gaan.  Later – op mijn  21ste – ben ik voor de tweede keer geadopteerd. Een volwassene adopteren is in Duitsland vrij gemakkelijk. Voor mij was het wel heel bijzonder. Deze keer ben ik geadopteerd door een vrouw, mijn begeleidster uit het kindertehuis. We hadden eigenlijk meteen een klik. Ze was er van het begin af aan altijd voor mij en dat is tot op de dag van vandaag nog steeds zo.

Nu willen mijn man en ik zelf een kind gaan adopteren. Die wens werd al vrij snel nadat we elkaar hadden leren kennen duidelijk. Iets voor een kind betekenen. Wij willen en kunnen dat. En ook een beetje voor mezelf, om te laten zien dat adoptie ook iets moois kan zijn. Overigens dachten we in eerste instantie wel aan een gecombineerd gezin, met biologisch eigen kinderen en geadopteerden. Maar het blijkt voor ons niet vanzelfsprekend om zelf kinderen te krijgen. Dat hebben we nu compleet stilgelegd om ons te focussen op adoptie. We hebben de hele procedure doorlopen en wachten nu op een voorstel. Dat kan elk moment komen, het kan ook nog enkele jaren duren. Geen idee. Al hoop en denk ik stiekem dat het heel snel zal gaan.

Voor de adoptieprocedure moesten we om te beginnen naar een voorlichtingscursus. Van tevoren vond ik dat eerlijk gezegd een beetje irritant.  Mensen die op natuurlijke wijze kinderen krijgen, hoeven daarvoor toch ook niet naar school. Waarom adoptieouders dan wel? En zeker ik, met mijn ervaring als geadopteerde…. Ik was er helemaal niet blij mee. Maar ik merkte al snel dat ik de voorlichtingsbijeenkomsten reuze interessant vond. En ik kwam mezelf er ook wel tegen. Zo hoorde ik daar bijvoorbeeld dat veel geadopteerden ‘iets’ met eten hebben. Dat komt omdat ze bijvoorbeeld als kind onder- of overvoed zijn geweest. Mijn man moest lachen toen hij het hoorde en wees naar mijn tas vol etenswaren. Plotseling dacht ik: hé inderdaad…! Nooit geweten dat dit gedrag misschien adoptiegerelateerd was.

Zo kwamen er meer dingen naar boven. Daarop heb ik (opnieuw) hulp gezocht bij een psycholoog en  heb ik regressietherapie gevolgd. Ook om zover mogelijk te komen voordat we zelf gaan adopteren. Dat heeft me goed gedaan en daardoor kan ik het verleden nu veel beter een plek geven. Het is gebeurd, ik ben in het hier en nu en moet leren om ermee om te gaan.