Marieke
Ik ben Marieke en samen met mijn man mochten we twee jaar geleden de trotse ouders worden van een Hongaarse tribling (een peuter en twee kleuters). Ik wil jullie een kijkje geven in ons leven. Een leven waarin adoptie dagelijks een rol speelt, een leven waarin we genieten van onze kinderen, een leven met vallen en opstaan.
Januari 2023
I.v.m. de privacy van onze kinderen vermeld ik hun geslacht niet, schrijf ik alles in de ‘hij-vorm’ en schrijf ik in termen als ‘de oudste’, ‘de jongste’ of bijv. ‘brussen’.
Vandaag is er een invalbadmeester. M’n oudste loopt naar het bad en de badmeester vraagt: “hoe heet jij?”. “*** *** (voornaam achternaam)” is het antwoord. Ik was er even niet op bedacht, in m’n hoofd hoorde ik hem al *** (voornaam) zeggen, nog nooit hoorde ik z’n naam uit z’n eigen mond zo volledig als antwoord op deze vraag. Een gevoel van trots vervult me. Kind wat ben ik trots dat jij onze achternaam mag dragen, dat jij onderdeel bent geworden van ons gezin, dat jij ons kind mocht worden en voor altijd mag zijn! Lieve ** *** (voornaam achternaam), wat is mijn liefde voor jou ontzettend groot! Net als die voor je brusjes. Met een glimlach loop ik het zwembad uit.
Tijd voor m’n ontspanningsmomentje van de week. Door de lockdown mag niemand binnen wachten. Met m’n boek zit ik in de auto te wachten, of nee, het voelt helemaal niet als wachten, maar als pure ontspanning.
Twintig minuten voor de eindtijd leg ik m’n boek aan de kant om nog even door het raam van het bad te gluren. Ik heb het je beloofd dat ik aan het eind van de les even kom kijken. Donkere wolken verzamelen zich en de eerste regen valt. Ik heb geen paraplu, geen capuchon aan m’n jas, maar wel een kind dat op me rekent want; beloofd is beloofd! Iets dat we onze kinderen proberen te leren en dat is alleen te leren door ervaring. Daar sta ik, in de regen voor het raam, wanneer er een stortbui volgt. Ik ga nog dichter tegen het raam staan in de hoop dat ik wat kan schuilen onder de boei van het dak, ik voel m’n rug nat worden, maar zie binnen een blij zwaaiend kind in het zwembad. Hier doe ik het voor! Een kwartiertje kijk ik toe en ga dan naar binnen om je op te halen. Al kletsend komen we samen thuis en nu ze alle drie op één oor liggen klinkt ‘achternaam’ nog door in m’n hoofd. Zo gewoon, maar wat is het voor ons bijzonder!
