Het is intussen alweer vele jaren geleden dat ik spermadonor ben geweest. Ik vond en vind het een mooie gedachte dat ik als donor wat zou kunnen betekenen voor een stel dat geen kinderen kon krijgen.
Dat ik er op de fiets, ik bezat geen auto destijds, voor naar het ziekenhuis 9 km verderop moest was niet erg. Zo kwam ik nog eens via kleine, deels onbekende, weggetjes op een vrij vroeg tijdstip wat dingen tegen die ik anders gemist zou hebben. Wel gek, ik mocht mijn gift al thuis in een klein speciaal daarvoor bedoeld potje opvangen, waarna ik het dicht tegen mijn lijf hield en wegbracht. Om de trefkans te maximaliseren moest ik me een paar dagen ervoor 'inhouden'. Voor een donatie moest ik een paar keer komen, om ook daarmee de trefkans te vergroten.
Johan: Mocht er ooit een match gevonden worden dan zal ik open staan voor contact.
Hoe vaak ik gedoneerd heb weet ik niet meer, maar echt vaak werd het niet. Prima, want eventuele nakomelingen komen elkaar dan niet gauw tegen als partner. Of ik zo eigenlijk kinderen heb mogen verwekken kreeg ik nooit te horen, maar wie weet heb ik zelfs twee kinderen bij dezelfde moeder mogen maken. Altijd heb ik opengestaan voor contact, om de simpele reden dat een kind altijd moet kunnen nagaan wie de vader was, al is het maar om erfelijke ziekten te kunnen uitpluizen.
Het ziekenhuis waar ik doneerde is later opgegaan in een groter ziekenhuis. Ik heb me zelf laten steriliseren na het krijgen van een stel gezonde zoons. Later heb ik me aangemeld bij de Fiom. Geen idee of het ziekenhuis mijn gegevens netjes heeft bewaard, maar op deze manier kan een eventuele nakomeling mij nog vinden.
Nee, ik had en heb er geen behoefte aan om een vaderrol te gaan invullen, maar tegen een paar keer een gesprek heb ik geen enkel bezwaar. Mijn vrouw heeft hier ook steeds achtergestaan. Het verbaasd me zeer dat het nu zo lijkt te zijn dat een donor die destijds aangaf geen behoefte te hebben aan anonimiteit nu wél anonimiteit kan claimen, met terugwerkende kracht. Ik heb er toen ik spermadonor werd goed over nagedacht en ik sta voor wat ik toen deed. Nee, ik heb dat niet van de daken geroepen, en mijn zoons weten ook niet van mijn donor zijn. Mocht er ooit een match gevonden worden dan zal ik open staan voor contact. Maar, meer dan een spermadonor wil en zal ik niet worden, ik zocht geen vaderrol, wilde slechts een ander helpen met wat niet zomaar vanzelf wilde lukken. In feite niet eens zo heel veel anders dan bloeddonor zijn, of na mijn dood nog goed werkende organen afstaan. En ja, ergens zou ik het best leuk vinden om toch ooit nog eens te horen dat er iemand is die genen van mij in zich draagt, en die graag eens wat meer van mij zou willen weten. Daarin vervult Fiom een mooie rol.
* Dit ervaringsverhaal is geschreven vanuit een persoonlijke ervaring, dit kan voor iedereen anders zijn.
* In verband met de privacy is de naam in dit verhaal verzonnen.
