‘Ik ga het mijn andere kinderen nooit vertellen’

Alleen mijn huidige man weet dat Kim mijn dochter is en dat ik haar direct na de geboorte heb afgestaan. Verder weet niemand ervan. Mijn twee andere kinderen, een dochter van 30  en een zoon van 28 jaar oud, weten niet dat Kim hun halfzus is. Dit, terwijl ze inmiddels meerdere keren bij mij thuis op bezoek is geweest. Maar zonder dat ik heb verteld wie ze echt is. Ik heb een smoesje verzonnen.

Ik durf mijn gezin niet te vertellen hoe het echt zit. Wat mij betreft gaat dat nooit gebeuren. De zwangerschap van Kim is ontstaan tijdens een vakantie. Ik was nog heel jong en het was ongehoord om ongetrouwd een kind te hebben. Dat kon echt niet. Vandaar dat ik besloot om de baby direct na de geboorte af te staan.

Toen ik hoorde dat Kim mij zocht – inmiddels al weer enkele jaren geleden ‑ schrok ik aanvankelijk enorm. Haar adoptiemoeder heeft in het klooster gezeten en heeft uit die tijd connecties met de zusters, hier in mijn woonplaats in Korea. Met de gegevens waarover zij beschikte, hadden ze mij vrij snel getraceerd. In eerste instantie kwam er een brief van Kim, vervolgens hoorde ik jarenlang niets meer van haar. Maar ik wist wel meteen dat ik zou instemmen met een ontmoeting als zij daarvoor ooit hiernaartoe zou komen. Dat gebeurde uiteindelijk ook. Die eerste ontmoeting was op het vliegveld. Het was heel kort. Kim was op doorreis en had niet veel tijd. Er was een tolk bij van de adoptieservice maar er werd niet zo veel gezegd. Ik moest vooral huilen. Het was heel ongemakkelijk. Heel vreemd, heel eng. Achteraf bezien waren we er op dat moment nog niet aan toe.

Daarna is er een hele tijd geen enkel contact geweest. Tot ze een jaar of vijf later liet weten dat ze weer naar Zuid-Korea kwam. Dit keer met haar kersverse echtgenoot, ze gingen hiernaartoe op huwelijksreis. Toen was er meer tijd en was ik ook beter voorbereid. Deze ontmoeting was heel anders dan de eerste keer. Bij de omhelzing kwamen nu wel gevoelens van ontroering boven. Later heb ik haar het ziekenhuis laten zien waar ze is geboren.

Daarna is ze nog even ondergebracht in een pleeggezin voor ze als baby van zes maanden naar Frankfurt vloog. Daar is ze overgedragen aan haar adoptieouders. Maar dat alles heb ik nu pas van haar gehoord.

We hebben verder nog niet echt heel veel met elkaar kunnen spreken omdat er altijd mensen bij zijn. Ik heb begrepen dat ze in oktober samen met een Koreaanse vriendin uit Nederland weer hierheen wil komen. Het fijne is dat we dan geen tolk nodig hebben, want die vriendin van Kim spreekt Nederlands én Koreaans. Waarschijnlijk kunnen we dan wat langer en vrijuit praten, ik heb begrepen dat Kim dat graag wil.