Anne
Ik ben Anne. Samen met mijn man hebben wij eind 2018 onze dochter (2015) uit Hongarije mogen verwelkomen. Daar is ons adoptieavontuur echt van start gegaan en we zitten er nog middenin. Ik vind het heerlijk om onze belevenissen, ervaringen, ups & downs van me af te schrijven en te delen met anderen.
Maart 2023
Feestdagen, verjaardagen en dagen die anders verlopen dan ‘normaal’ hebben bij ons altijd een dubbele lading. Hoe leuk en enthousiast onze dochter daar tegenwoordig ook van wordt, want het weerzien van neefjes en nichtjes vindt ze erg leuk, weten wij dat zo’n dag veel van haar vraagt en het effect van zo’n dag langer door kan lopen.
Om die reden zijn wij extra alert op haar gedrag, haar reactie naar andere mensen en vice versa. Voelt zij zich comfortabel genoeg onder de omstandigheden? Heeft ze onze hulp nodig of redt ze zichzelf? Begrijpen/ verstaan/ horen andere mensen haar of is vertaling/ ondersteuning nodig*? Is het nodig haar af te remmen in haar (drukke) gedrag? Enzovoorts.
Je begrijpt; zij staat ‘aan’ door alle prikkels die binnenkomen en wij staan ‘aan’ om extra alert te zijn op hoe zij én haar omgeving daarmee omgaat.
We hadden een verjaardag in de familie en we gingen onder andere uit bowlen. Een activiteit die onze dochter erg leuk vindt. Vanaf hun huis liepen we met de hele groep naar het bowlingcentrum, 15 minuten lopen. Onze dochter liep en rende samen met een nichtje vooraan de groep en hield ons totaal niet meer in de gaten. Prachtig om te zien dat zij zich zo vrij voelt in een omgeving die haar onbekend is, met een groep mensen waarvan een gedeelte voor haar zo goed als onbekenden zijn. Maar hier volgt ook een grote ‘maar’…
Aan de andere kant maakte het ons alert, want ze hield ons niet meer in de gaten. Wanneer zij ons niet meer in de gaten houdt, betekent dat dat wij geen ‘lijntje’ met haar kunnen leggen. Door alle (vreemde) prikkels kan zij vergeten op het verkeer te letten. Hoe reageert zij als een ander haar aanspreekt, roept, afremt of corrigeert? Iets wat voor anderen vanzelfsprekend kan zijn om te doen bij andermans kinderen in zo’n situatie. Reageert ze überhaupt? Vanwege het gevoel van afwijzing, wat altijd op de loer ligt, is het voor haar prettiger en veiliger wanneer wij haar aanspreken op een manier waarvan wij weten wat het beste werkt bij haar. Dus is het aan ons om extra op te letten en ervoor te zorgen dat wij haar kunnen aanspreken of afremmen waar nodig.
Op de terugweg waren we voorbereid en legde haar vader het ‘lijntje’ met haar. Hij maakte de duidelijke afspraak tot welke paal of prullenbak zij vooruit mocht rennen en zij luisterde hiernaar. Afgebakende kaders, neergezet door ons als haar ouders, zijn belangrijk.
Toen kwam de dag erna. Zo’n dag waarvan wij weten dat ze erg moe zal zijn, wij geen activiteiten moeten plannen, haar niet moeten overvragen en vooral volgen in wat zij nodig heeft. Vooraf kunnen wij nooit inschatten hoe haar pet staat. Heeft ze nog last van de overprikkeling van de dag ervoor? Kan ze dit een plek geven? Lukt het haar zelf de rust te pakken om te kunnen ontprikkelen?
In dit geval ging het goed zolang papa met haar speelde, totdat dat klaar was. Toen was bij haar de koek op en schoot zij in de emotie. Haar met rust laten, daarna veel knuffelen, het masseren van haar hoofd en het sabbelen op een lolly helpt dan om tot rust te komen.
* Ze heeft een kleine spraakachterstand, waardoor andere mensen haar niet altijd goed kunnen verstaan.
