Per ongeluk

• Ze pakt zelf haar fiets uit de voortuin en loopt hiermee langs de auto. De volgende dag vertelt haar vader aan mij dat er een kras op de auto zit. Het lijkt erop of iemand er met de sleutel langs is gegaan. In de auto hebben we het er samen over en vragen voorzichtig aan onze dochter of zij dit misschien heeft gedaan. Aan haar ontkennende antwoord en de manier waarop, horen wij dat dit inderdaad het geval is. Wij benoemen dat zoiets kan gebeuren, maar dat wij het wel belangrijk vinden dat ze de waarheid vertelt. “Oké, ja ik heb het gedaan.” Ze zegt sorry en dat het per ongeluk ging. Knap dat het haar uiteindelijk lukt ons te vertellen dat zij het heeft gedaan. Frustrerend voor ons op meerdere vlakken, want wat balen we eigenlijk gigantisch van die kras op de auto. En waarom liegt onze dochter er in eerste instantie over? Waarom komt ze niet naar ons toe om te vertellen dat er een klein ongelukje is gebeurd? Of nog beter: waarom vraagt ze geen hulp als iets niet lukt? Dit laatste is dan ook waar we haar nogmaals aan herinneren. Als iets niet lukt, kom ons dan om hulp vragen! 
   

• Ze speelt samen met haar nichtje en heeft haar medaille van de Avond4daagse om. De volgende ochtend pak ik haar bril om aan haar te geven en zie dat er een pootje helemaal scheef staat en dat er een stukje van het montuur is afgebroken. Ik laat het haar zien en vraag wat er is gebeurd. “Mijn medaille zat vast en ik kreeg deze niet los. Maar het is ons gelukt.” Ik vertel haar dat ik het heel jammer vind dat dit is gebeurd. Ze zegt sorry en dat het per ongeluk ging. Ik herinner haar nogmaals aan dat als er iets niet lukt, dat ze ons om hulp kan vragen.  
   

• We hebben een hond, een kat en 5 kippen. Ze knuffelt onze dieren heel graag en vaak. Daarnaast rijdt ze ook 2-wekelijks paard. Bij een paard en een hond kan je een klopje geven. Bij een kat en een kip niet. Dit onderscheid ziet zij niet. Het gebeurt herhaaldelijk dat zij de kat of een kip een klopje geeft. Wij blijven benoemen: de klopjes zijn voor grote dieren.  

Dit zijn zo maar een paar voorbeelden. Bij al dit soort situaties is haar standaard reactie: eerst ontkennen (liegen), vervolgens bekennen, sorry, het ging per ongeluk, het zal niet meer gebeuren/ ik zal beter opletten. Hoe frustrerend deze herhaaldelijke situaties voor ons ook zijn, dit kunnen wij niet laten zien of uiten bij haar. Wij willen juist stimuleren dat ze naar ons toekomt, dat ze open en eerlijk kan vertellen en delen met ons. Op het moment dat wij boos of gefrustreerd reageren, kan dit overkomen als correctie of afwijzing. Dit gaat haar juist stimuleren vaker haar mond te houden en te liegen. Wij blijven benoemen hoe zij de volgende keer kan handelen in een soortgelijke situatie. En toch weten wij op voorhand dat dit soort situaties zich zullen blijven herhalen. Op het moment dat onze dochter ergens middenin zit, vergeet zij spontaan hoe ze het beste kan handelen. Ze vertelt ook altijd “ik was het vergeten”. Dat vinden wij niet leuk om te horen, maar wij weten dat ze het op dat moment oprecht was vergeten. 

Wij blijven haar herinneren en genieten extra van die ene keer dat het haar wel lukt ons om hulp te vragen. Uiteraard prijzen we haar dan de hemel in! Succeservaringen, daar leren we allemaal van.