Rebecca doet er alles aan om haar meisje evenveel liefde te geven als haar twee eigen zoontjes. Haar dochtertje gelooft niet altijd dat ze dit echt meent. Af en toe krijgt ze dan een mooie reactie en dat is het helemaal waard.
Lees blog
Stéphanie werkt toe naar een gesprekje met de juf van haar zoon over een voorval op school. Ze vraagt zich af in hoeverre ze de adoptieachtergrond moet benoemen en wat daarvan de effecten zouden kunnen zijn.
Het zoontje van Stéphanie praat met haar over zijn biologische moeder. Dit onderwerp doet meer met haar dan ze dacht, maar ze wil het allesbehalve uit de weg gaan.
Stéphanie zou dolgraag beter begrijpen hoe ze haar zoontje makkelijk kan helpen. Een gebruiksaanwijzing en een extra portie geduld zouden geen overbodige luxe zijn.
Stéphanie merkt dat het de gewoonte is om kinderen dingen te laten doen en ze te belonen voor goed gedrag. Zelf wil ze er vanaf, alles wat ze haar kind geeft, geeft ze omdat ze het hem oprecht gunt.
Stéphanie merkt dat het de gewoonte onder ouders is om kinderen met elkaar te vergelijken. Ze vindt dit zonde een hoop dat ze wat meer kunnen gaan genieten van hun unieke kinderen.
Stéphanie merkt dat het consequent zijn in haar doen en laten een flinke opgave is. Toch beseft ze zich dat het de snelste weg naar wederzijds vertrouwen.
Stéphanie en haar zoontje spelen regelmatig spelletjes, het begint gezellig, maar eindigt vaak in een driftbui. Ze gebruikt de spelletjes dan ook meer als leerproces.
Stéphanie merkt dat haar zoontje het lastig vindt wanneer ze iets met papa, maar zonder hem gaat doen. Ze staat versteld van de inventiviteit die het moederschap in haar naar boven haalt.
Stéphanie merkt dat haar zoontje zijn draai steeds beter gaat vinden. Als gevolg moet zij zelf gaan leren om los te laten.