Zoeken

Mijn ouders konden zelf geen kinderen krijgen. Daarom kozen ze voor adoptie. Eerst adopteerden ze mijn broer, dat ging vrij makkelijk. Maar de procedure werd net gewijzigd kort voordat mijn moeder naar Brazilië kwam om mij op te halen. Daardoor heeft ze zeker tien rechters gezien en heeft het wel twaalf weken geduurd voor ze mij mee mocht nemen. Ze heeft echt voor mij gevochten!

Lees dit verhaal

Het kindje, een meisje, bleek 27 weken oud te zijn en was dus drie maanden te vroeg geboren. De artsen wisten niet hoe ze zich zou ontwikkelen. Ze dachten dat ze misschien gehandicapt zou blijven, dat ze blind zou zijn. Toen hebben we de keuze gemaakt om haar af te staan ter adoptie. Dat was een moeilijke keuze maar we dachten dat dit het beste was voor haar.

Lees dit verhaal

Het was mijn man die op een dag zei: “Wat denk je van adoptie?” Werkelijk, daar had ik nog geen seconde aan gedacht. En ik zag het in eerste instantie eerlijk gezegd ook niet zo zitten. Een paar jaar later begon hij er weer over en toen was ik er wel klaar voor, eerder kennelijk niet. Ik zei: “Ja, dat is goed.”

Lees dit verhaal

Adoptie was nooit een issue voor mij. Natuurlijk, ik hield op school mijn spreekbeurt over Taiwan en over adoptie. De vraag ‘Wie is mijn geboortemoeder?’ hield mij als kind niet zo bezig.

Lees dit verhaal

Ik durf mijn gezin niet te vertellen hoe het echt zit. Wat mij betreft gaat dat nooit gebeuren. De zwangerschap van Kim is ontstaan tijdens een vakantie. Ik was nog heel jong en het was ongehoord om ongetrouwd een kind te hebben. Dat kon echt niet. Vandaar dat ik besloot om de baby direct na de geboorte af te staan.

Lees dit verhaal

Al voor ons huwelijk hadden we afgesproken dat we kinderen zouden gaan adopteren, naast eigen kinderen. We hebben hier immers zoveel in overvloed. Dat leek ons goed om te doen.

Lees dit verhaal

Adoptie was altijd wel aanwezig in mijn leven. Iedereen om mij heen was er heel open over. Bovendien groeide ik op in een warm gezin. Misschien ook daardoor kon ik het vrij gemakkelijk verwerken. Lukte het mij om er goed mee om te gaan.

Lees dit verhaal

Toen mijn zoon werd geboren was ik 25 jaar. Op zich niet zo heel jong, maar ik zag geen kans om hem te houden. In mijn eentje voor de opvoeding en de inkomsten te zorgen, leek mij heel zwaar en ingewikkeld. Daarom dacht ik dat het beter zou zijn om hem af te staan. Beter voor hem en voor mij. Daarom heb ik hem afgestaan ter adoptie en achtergelaten in een tehuis.

Lees dit verhaal

Kim was een jaar of twaalf toen ze bij mij in de groep in het kindertehuis kwam. We hadden meteen een klik. Later kreeg ik echt moedergevoelens voor haar. Op haar 21ste heb ik haar officieel geadopteerd. Hier in Duitsland gaat adoptie van een volwassene vrij gemakkelijk. Sindsdien draagt ze mijn achternaam en is ze echt mijn kind.

Lees dit verhaal

Zelf ben ik geboren in Zuid-Korea. Toen ik ongeveer een half jaar oud was ben ik geadopteerd door een Duits echtpaar en in Duitsland terecht gekomen. De adoptie is fout gegaan. Nadat er onverwacht een tweede biologisch eigen kind werd geboren, hadden ze mij niet meer nodig als speelkameraadje voor hun oudste kind.

Lees dit verhaal