Stéphanie
Ik ben Stéphanie en samen met mijn man zijn wij de trotse ouders van onze Filipijnse zoon. Wij zitten midden in een tweede adoptieprocedure en zijn in blijde afwachting van een broertje of zusje uit de Filipijnen. Al schrijvend geef ik je een kijkje in ons prachtige gezin, lees en geniet!
april 2023
Eindelijk is het dan weer zo ver! De hele winter zijn de deuren van het pandje gesloten gebleven en wanneer je door de ramen keek zag het er van binnen donker en somber uit. Maar daar gaat eindelijk verandering in komen. Aanstaande zaterdag gaan de deuren weer open en ik beloof mijn zoon dat we die dag meteen langs zullen gaan om iets te gaan kopen. Wanneer we vrijdag uit school langs de winkel fietsen, zien we dat de voorbereidingen voor de opening in volle gang zijn. De lichten zijn aan, er is bedrijvigheid te zien en er liggen ballonnen. De ijssalon gaat eindelijk weer open!
Wat heeft hij daar naar uitgekeken zeg. En ik toch ook wel, want dit is één van de weinige plekken in het dorp waar je een lekkere kop koffie kunt drinken. Maar daar gaat het nu even niet over. Mijn zoon kan eindelijk weer zijn favoriete ijsje bestellen. In de zomerperiode is het bijna ieder weekend vaste prik. Met z’n drieën maken we een wandelingetje, die dan vrijwel altijd een tussenstop heeft bij de ‘ijsjeswinkel’. Daar bestelt mijn man altijd een kleine ijskoffie, ik drink een cappuccino en onze zoon neemt een bolletje chocolade ijs op een hoorntje. Weer of geen weer, we wijken nauwelijks af van deze vertrouwde gang van zaken. Heerlijk, die vaste gewoontes.
Tot mijn zoon ineens zegt dat hij nu geen chocolade ijs meer neemt. Hij gaat alle smaakjes een keer proberen, verklaart hij. Eigenlijk geloof ik hem niet zo, want meestal op het moment van bestellen kiest hij toch weer voor chocolade. Maar deze keer gaat het anders. Het wordt smurfen ijs. En de volgende keer oma’s appeltaart en de keer daarna karamel-zeezout. Hij gaat echt alle smaken proeven!
Lekker bijzonder, denk je misschien! Nou inderdaad, ik vind het heel bijzonder. Want veel van ons zitten aan een gewoonte vastgeplakt. Wat een heerlijk veilig gevoel geeft dat. Alles gaat zoals altijd, je bent helemaal in control. Stel je bent in een restaurant en je zit in dubio welk dessert je zal bestellen. Jouw favoriete toetje heb je hier al vaak gegeten en die is zóóó lekker! Maar dat andere nagerecht klinkt ook heerlijk. Maar ja, je weet niet of het net zo lekker smaakt als je favoriete dessert en misschien valt je andere optie heel erg tegen of smaakt het naar niets. Ik heb mijn keuze dan toch wel snel gemaakt. Veilig, vertrouwd, in control. Precies zoals ook mijn zoon meestal denkt en handelt.
Zomaar iets nieuws proberen zonder dat je weet of het een succes wordt, kan uitlopen op een teleurstelling. Er is vertrouwen en veerkracht nodig om met zo’n teleurstelling om te kunnen gaan. Op dit moment laat hij zien dat hij vertrouwen, durf en veerkracht heeft om iets nieuws te proberen. Iets anders te doen dan gewoonlijk, met het risico teleurgesteld te worden. Wat ben ik ongelofelijk trots op hem! Dit zijn zichtbare stappen die hij in zijn groeiproces maakt. Groei die je soms niet ziet wanneer je er elke dag met je neus bovenop zit. Zoals in het verhaaltje ‘Eerste aardbeien’ van Jip en Janneke.
Het is weer weekend dus vaste prik; we maken een wandeling en stoppen bij de ijssalon. Vandaag kiest mijn ontdekkingsreiziger voor de smaak oreo koekjes. Wij bestellen een kleine ijskoffie en een cappuccino.
