Stéphanie
Ik ben Stéphanie en samen met mijn man zijn wij de trotse ouders van onze Filipijnse zoon. Wij zitten midden in een tweede adoptieprocedure en zijn in blijde afwachting van een broertje of zusje uit de Filipijnen. Al schrijvend geef ik je een kijkje in ons prachtige gezin, lees en geniet!
Maart 2023
Terwijl het heerlijke warme water uit de douchekop over me heen klettert, ben ik al een tijdje in een woordenwisseling met mijn zoon verzeild. De hoodie die ik voor hem heb klaargelegd, is duidelijk niet wat hijzelf voor deze dag in gedachten had. De trui is te wijd, te lang, te kort, te smal en alles wat je nog meer kunt bedenken. “Oké, als jij hem niet aan wilt, dan pak je een andere trui uit de kast.”, opper ik tenslotte. “Nee van jou moet ik déze aan!”, reageert hij boos. Wild trekt hij de hoodie over zijn hoofd en driftig stampvoetend loopt hij weg. Voordat hij de badkamer uit gaat, slaat hij tegen het lichtknopje en gooit de badkamerdeur wagenwijd open. Ik blijft in het donker achter. Het warme water kan niet meer op tegen de koude windvlaag die vanuit de overloop door het gapende gat van de deuropening de badkamer binnenwaait en snel stap ik de douche uit.
Op dit moment, en op zoveel andere momenten, moet ik weer denken aan een appgesprekje dat ik een hele tijd geleden op één van de socials tegenkwam. Misschien heb je het ook wel gelezen, het verliep ongeveer als volgt.
Sinterklaas: Mama, wat wil jij dit jaar in je schoen?
Mama: Dag Sinterklaas, ik wil graag een unicorn!
Sinterklaas: Maar dat is onmogelijk, dat weet je toch wel?
Mama: Dan wil ik een week lang ongestoord kunnen douchen.
Sinterklaas: Je krijgt een unicorn…
Aan die eenhoorn moet ik zo vaak denken als ik onder de douche sta. Waarom is er bijna altijd wel iemand die jou een vraag moet stellen, een vraag die echt niet eventjes kan wachten? Ik moet dan ook vaak terugdenken aan de beginperiode van ons gezin. Mijn zoon vond het vreselijk als ik onder de douche stond, huilend en intens verdrietig zat hij dan in de badkamer. We waren van elkaar gescheiden. Letterlijk gescheiden en onbereikbaar door een glazen cabine en een watervloed die mij van hem afsloot.
Mijn zoon zou het liefst willen dat ik 24/7 bereikbaar en beschikbaar ben voor hem. Dat komt overigens wel redelijk in de buurt denk ik, maar er zijn momenten dat ik even niet bereikbaar of beschikbaar ben. Of dat gewoon even niet wil zijn. Als ik een momentje onder de douche sta. Of wanneer ik naar het toilet ben. Een brandende vraag komen stellen of iets prachtigs komen laten zien, is dan de manier om legitiem aanspraak te maken op mijn bereikbaarheid en beschikbaarheid. Om mijn onverdeelde aandacht terug te krijgen.
Uit het oog is namelijk uit het hart. Mijn ouder zie ik niet, dus hij is er niet. Help, ik ben in de steek gelaten, er is niemand die mij wil helpen. Mijn ouder staat onder de douche, ik kan dus nu geen (fysiek) contact krijgen. Help, ik krijg geen aandacht en word aan mijn lot overgelaten. Diepe, ver weggestopte gedachten en gevoelens ploppen dan ineens weer naar de oppervlakte. Wat is die bevestiging dan fijn. Wanneer je met je hand het condens van de douchecabine veegt zodat je oogcontact kunt maken met je kind en het contact kunt herstellen door te reageren op die brandende vraag.
Daar probeer ik dan ook maar aan te denken wanneer ik in het donker op de tocht sta. Zodra ik aangekleed ben loop ik naar hem toe en geeft hem een dikke knuffel. Met bewondering vraag ik of hij de lego creaties wil laten zien die hij net gebouwd heeft. Vol enthousiasme vertelt hij honderduit over zijn ruimtebasis en super-speciale raketten. Met de hoodie die hij aan heeft blijkt de rest van de dag niets mis meer te zijn.
