Rebecca Wierks
Ik ben Rebecca. Samen met Niels maakten wij in 2014 een onvergetelijke reis naar Nigeria om onze dochter Evi (2014) op te halen. Na dit mooie avontuur hebben we er nog twee buikkindjes bij mogen krijgen, Jurre (2020) en Stijn (2022).
april 2023
Het is woensdagmiddag. Ik haal eerst dreumes Stijn op bij oma, dan peuter Jurre bij de peuterspeelzaal. En daarna naar Evi, zo’n 50 meter verderop. De peuterspeelzaal is laat. Ik begin al wat stress te voelen, want ik wil wel op tijd zijn voor Evi voor wie het nog eens drie dubbel zo belangrijk is dat ik er sta. Gelukkig is groep 5 meestal niet heel vroeg buiten, dus fingers crossed.
Jurre is inmiddels buiten en we spreken af dat we een wedstrijdje doen naar het schoolplein, Toch een halve minuut te laat komen we aan en ik zie dochterlief het schoolplein al afspeuren. Aj, dat worden reparatiewerkzaamheden aan een band die al heel vaak geplakt is. Ze geeft me een enorme knuffel, de tranen zitten hoog.
‘Ik dacht dat je niet meer zou komen’. Ze weet het. Op woensdag kan het zijn dat ik iets later ben, we hebben dit natuurlijk vooraf al besproken, maar dat is onvoldoende voor het traumamonster.
We beginnen onze tocht naar huis. Ik probeer de ergste stresslaag er iets af te krijgen. Eerst naar huis en dan daar de emoties begeleiden. Als we bij de brandpoort aankomen vraagt Jurre of hij door de brandpoort mag. Dat mag. Wij lopen dan om en zien hem zestig meter later weer. Het ventje geniet altijd enorm van deze zelfstandigheid. Deze keer zien we hem niet. We gaan kijken waar hij blijft. De poort van een van de aangrenzende huizen aan de brandpoort staat open, omdat daar twee meisjes aan het spelen zijn. Ons zelfstandige, maar toch ook heel gevoelige ventje durft niet te vragen of de poort dicht kan en is volledig gestagneerd. Zowel letterlijk als figuurlijk.
Als de weg weer vrij is komt zijn blinde paniek eruit. Flinke tranen en gegil, want het ging niet zoals hij in zijn starre peuterhoofdje had bedacht. Terwijl ik kniel om hem te helpen omgaan met deze storm van emoties, hoor ik Evi roepen "O ja, alle aandacht gaat weer naar Jurre, je hebt nooit aandacht voor mij." En weg is ze. Ik check even waar ze heen rent, maar ze rent gelukkig naar huis en de voortuin in. Ik richt me op Jurre die inmiddels nog aardig wat geluidsoverlast veroorzaakt. Voor Jurre is er maar één oplossing, het moet opnieuw. Uh, ja, dat begrijp ik, maar ik wil ook even polshoogte nemen bij Evi. Ik geef aan dat hij nog een keer door de brandpoort mag, maar dat ik even bij Evi ga kijken. Met Stijn in de wagen ren ik nu van de brandpoort naar Evi, waar ik aangeef dat ik er zo voor haar ben. Ze moppert: "Ja, ja, dat zeg je altijd." Ik zie dat even afstand nemen haar goed heeft gedaan. De situatie lijkt veilig. Ze is boos, maar zal nu niet snel een straat op rennen of een ruitje inslaan.
Ik ren met Stijn weer terug naar de brandpoort en ben precies op tijd om daar het opgeluchte gezicht van Jurre te zien. Ok, crisis 1 bezworen op naar de volgende. In de voortuin gaat dochter verbaal los over het aandachtstekort. Snel de deur open. De tafel staat al gedekt en eten doet het bij alle kinderen goed. Tijdens het eten benoem ik naar alle kinderen wat er gebeurd is en hoe iedereen dit heeft ervaren. Ze knikken ter bevestiging. De rest van de middag verloopt voor alle partijen fijn. Evi oefent allerlei dansjes, Jurre speelt met zijn auto’s in een zelfgebouwde tunnel en Stijn doet onder lichte dwang een middagdutje. Tot mijn verrassing zit ik zelfs nog een tijdje op de bank met een tijdschrift. De kinderen vlakbij me.
‘Mama, niet opstaan, het is zo gezellig’
En zo sluiten we een enerverend begin van de middag af in totale rust en ontspannenheid. Op naar het volgende enerverende moment.
