Stéphanie
Ik ben Stéphanie en samen met mijn man zijn wij de trotse ouders van onze Filipijnse zoon. Wij zitten midden in een tweede adoptieprocedure en zijn in blijde afwachting van een broertje of zusje uit de Filipijnen. Al schrijvend geef ik je een kijkje in ons prachtige gezin, lees en geniet!
Februari 2023
“Mama, zullen we een spelletje doen?” Over die vraag denk ik wel twee of drie keer na, voordat ik ‘ja’ zeg. Als eerste houd ik zelf gewoon niet van spelletjes en als tweede eindigt het spelen van een spelletje samen met mijn zoon zeer regelmatig in een klein drama.
Het spelletje moet gespeeld worden volgens spelregels die mijn zoon bedenkt, en die kunnen per minuut zonder aankondiging worden veranderd. Daarnaast is de onbetwiste uitkomst van het spel absolute winst voor mijn zoon. Het is voor hem onacceptabel als ik met kwartetten één set compleet heb en hij negen. Hij moet ze alle tien hebben, ik mag geen kwartet hebben. Het gevoel van verlies of falen uit zich in frustratie en boosheid. Regelmatig eindigt het spel op de grond, verspreid door de hele woonkamer, met mijn zoon daar ergens overkokend tussen.
Wist je dat de opzet van spellen verschillend zijn? De ene groep is competitief in opzet, de andere groep is coöperatief opgezet. Tot voor kort wist ik niet dat die tweedeling bestond, maar misschien heb ik gewoon iets belangrijks gemist. Bij de coöperatieve spellen gaat het namelijk niet om een individuele overwinning. Het gaat om samenspelen en samen oplossingen bedenken. Deze spellen zouden verder goed zijn voor de onderlinge verbinding, samenhorigheid en de spelers helpen met het ontwikkelen van een positief eigenwaarde.
Zo’n spel moeten wij hebben, dacht ik meteen toen ik hiervan hoorde. Dit klinkt als een perfecte spelopzet voor kinderen met de achtergrond van mijn zoon. Met alle vertrouwen in een rustige spelletje begonnen we aan een coöperatief spel waarbij je er met elkaar voor moet zorgen dat de bandiet niet uit zijn cel kan ontsnappen. Maar hé, papa pakt de goede kaart die mijn zoon nu net wilde hebben.. Daarna pakt mijn zoon echt een hele goede kaart uit de pot, maar moet wachten tot papa en mama aan de beurt zijn geweest, voordat hij weer een kaart neer mag leggen. De frustraties beginnen op te lopen en alle pogingen om gezamenlijk de bandiet in zijn cel te laten zitten mislukken. Nog meer teleurstelling en boosheid. Ook dit spel vliegt door de kamer en maakt een harde landing op de vloer. Onze zoon is helemaal over zijn toeren en is niet meer te kalmeren.
Het was symptoombestrijding. Voor mijn zoon maakt het niet of we een spel doen met opzet A, opzet B of opzet C. Hij moet de controle hebben en de controle houden. Het gevoel van onmacht en falen komt zo hard binnen, raakt hem zo in wie hij op dit moment is en hoe hij zich voelt. Het is geen spel wat gespeeld wordt, het voelt als een harde koude realiteit. Het gevoel niet goed genoeg te zijn en niet zelf de grip hebben op de omstandigheden. Ik kan honderd keer, duizend keer tegen hem zeggen dat hij een prachtig mens is, dat ik van hem hou en dat doe ik ook. Maar hij moet dat zelf voelen en ervaren.
Daar gaan we weer aan werken, met professionele begeleiding. We doen niet meer aan symptoombestrijding. Voorlopig blijft de doos met spelletjes dicht.
