Anne
Ik ben Anne. Samen met mijn man hebben wij eind 2018 onze dochter (2015) uit Hongarije mogen verwelkomen. Daar is ons adoptieavontuur echt van start gegaan en we zitten er nog middenin. Ik vind het heerlijk om onze belevenissen, ervaringen, ups & downs van me af te schrijven en te delen met anderen.
De eerste hulp en begeleiding waarmee wij zijn gestart was een Video Interactie Begeleiding (VIB) traject vanuit Fiom Adoptievoorzieningen. Het VIB traject is voor ons een soort van verlengde geweest van de 5 (verplichte) voorlichtingsbijeenkomsten. Waarbij de theorie en gekregen informatie direct een plekje kreeg en te linken was aan wat we thuis zien en ervaren met onze dochter.
Onze begeleider vanuit Fiom heeft, naast het VIB traject, nauw contact onderhouden met ons en actief meegedacht over passende vervolghulp. Zij heeft ons geadviseerd om via de huisarts een verwijzing te vragen voor vervolg hulpverlening.
Ondanks haar leeftijd van 4 jaar, bleef onze dochter toen nog thuis bij ons. Wij zagen in dat starten met een vorm van onderwijs (nog) niet zou aansluiten bij haar. Dit zou te snel te veel vragen van haar. Onze begeleider vanuit Fiom sloot zich hierbij aan.
We zijn ons gaan oriënteren naar welke activiteit op dat moment zou aansluiten bij onze dochter, en kwamen uit bij paarden. Thuis hebben wij huisdieren en tijdens ons verblijf in Hongarije zagen wij al dat (huis)dieren een positief effect hebben op onze dochter. We zijn van start gegaan met het contact met paarden. Kijken, knuffelen, borstelen en op die manier vertrouwd raken met paarden.
Uiteindelijk was een vorm van onderwijs of andere invulling wel een doel waar we naartoe wilden werken. Om de keuze te kunnen maken wat het beste zou passen bij onze dochter, was er eerst meer onderzoek nodig. Onderzoek om haar niveau in kaart te brengen en uit te zoeken of er een diagnose en/of problematiek onder haar gedrag zat. Het advies van Fiom hebben wij opgevolgd en na een gesprek met de huisarts en intake met JGZ, zijn wij doorverwezen naar De Bascule. Hier hebben meerdere afspraken, observaties en onderzoeken plaatsgevonden. Dit waren hele intensieve maanden. Haar gedrag werd er in deze maanden niet beter op, en thuis moesten we roeien met de riemen die we hadden.
In afwachting van alle onderzoeken kregen wij tussentijds advies om te starten met Sensomotorische Integratie Therapie. Deze therapie kon vrij snel van start gaan bij een ergotherapiepraktijk in onze woonplaats. Ander tussentijds advies was op zoek te gaan naar een vorm van pre-onderwijs. Op dit advies kwam men later terug, omdat dit een te grote stap zou zijn. Vooral vanwege haar gedrag en sociaal-emotionele achterstand. Iets wat wij zelf ook zagen.
Uit de onderzoeken is o.a. naar voren gekomen dat onze dochter hoog scoort op trauma en hechting.
Vanuit deze onderzoeken hebben wij een therapie geadviseerd gekregen: Multidimensionale Therapeutische Pleegzorg (MTP) bij Levvel. Deze therapie wordt voornamelijk gegeven aan pleegkinderen en pleegouders. Echter sloot de casus van ons gezin aan binnen deze therapie. Dit is een intensieve therapie van 9-12 maanden, waarbij er 4 contactmomenten per week zijn en 24/7 een telefonische hulplijn. Door onze complexe casus en de tussenkomst van corona, hebben we uiteindelijk 1,5 jaar hulp en begeleiding gehad vanuit deze therapie.
Aan het begin van de therapie is er gelijk meegekeken welke vorm van onderwijs passend zou zijn, om daar op korte termijn mee te starten. Hiervoor zijn we terechtkomen bij Vitree en is zij gestart op de dagbehandeling. Eerst 6,5 maanden op een observatiegroep, gestart met 2 dagen per week (later 3 dagen). Vervolgens is ze doorgestroomd naar de school voorbereidende groep, waar ze 3,5 maand heeft gezeten voor 4 dagen per week.
Vanuit de school voorbereidende groep kon onze dochter op 6,5 jarige leeftijd starten op regulier onderwijs in groep 2. Op een kleine dorpsschool, in onze (toen net) nieuwe woonplaats.
Naast alle mooie momenten, hebben wij de eerste jaren veelal met onze handen in het haar gezeten. De complexiteit van haar gedrag was intens en de twijfel over ons ouderschap groeide. De telefonische hulplijn die 24/7 beschikbaar was, heeft ons zoveel stappen vooruit geholpen. Juist ook omdat de professionals aan de andere kant van de lijn ook niet altijd de antwoorden hadden. Zij stonden naast ons. Het samen uitzoeken en ontdekken wat onze dochter nodig had, is voor ons een uitkomst geweest. Haar volgen in haar behoefte, binnen afgekaderde grenzen. Wij beseffen ons heel goed dat we, met het volgen van deze specifieke therapie, alle handvaten aangereikt hebben gekregen om voor ons gezin een stabiele basis neer te zetten. Een luxe positie.
Alle professionele hulp die is ingezet heeft ons uiteindelijk heel erg geholpen om te staan waar we nu staan. Het heeft ons als ouders sterker gemaakt, stabieler, zelfverzekerder. Kortom: wij zijn er betere ouders van geworden. En onze dochter zit nu in een positieve flow. Zij krijgt de ruimte om op haar eigen tempo en niveau te groeien en ontwikkelen.
