Anne
Ik ben Anne. Samen met mijn man hebben wij eind 2018 onze dochter (2015) uit Hongarije mogen verwelkomen. Daar is ons adoptieavontuur echt van start gegaan en we zitten er nog middenin. Ik vind het heerlijk om onze belevenissen, ervaringen, ups & downs van me af te schrijven en te delen met anderen.
De voorbereiding van onze vakantie is in de vorige blog te lezen. Een goede voorbereiding is echt het halve werk, is wel gebleken. Ondanks dat was de vakantie intensief, overweldigend en emotioneel.
In de eerdere gesprekjes die we over de vakantie hadden, probeerden wij helder te krijgen wat onze dochter’ verwachtingen zijn. Wat wil ze graag doen, wat wil ze graag zien, enzovoorts. Ze was heel duidelijk dat ze graag in hetzelfde huisje wilde verblijven als waar we toen waren. Ze wilde een gebakje eten, zoals toen. Ze wilde naar de speeltuin, zoals toen. Al snel werd ons duidelijk dat ze wilde herbeleven wat we toen hebben gedaan.
Zo hebben we hetzelfde huisje kunnen huren in Csemő en hebben we dingen ondernomen die we toen ook deden. Boodschapje doen in de supermarkt, naar de speeltuin, gebakje eten en een aantal omliggende steden bezocht. Tussendoor regelmatig rustmomenten.
Op een van de dagen hebben we een bezoek gebracht aan het kindertehuis waar zij haar eerste 3 jaar heeft gewoond. In eerste instantie wilde zij dit niet, want dat is voor kleine kinderen. Uit dat antwoord bleek ook weer dat ze wellicht dacht: ik word weer teruggebracht. Later, toen de vakantie duidelijker werd bij haar, gaf ze aan hier wel naartoe te willen. De tolk die toen ook bij de adoptie was, heeft voor ons een afspraak gemaakt en was hier zelf ook bij. Dit was een intens en overweldigend bezoek. Helemaal voor haar. De mensen daar waren heel blij en enthousiast om haar weer terug te zien. Van alle kinderen die daar hebben gewoond, zullen zij maar weinig kinderen terugzien. Dit enthousiasme was voor ons goed te begrijpen.
We hebben in een kamertje gesproken met 3 van haar verzorgers. We hebben over en weer vragen gesteld en antwoorden gegeven. Onze dochter was stil en voelde zich duidelijk ongemakkelijk. Haar uitdagen tot spel lukte niet. We hebben een rondleiding gekregen door het tehuis. Op de laatste groep waar onze dochter verbleef, hebben we foto’s kunnen maken. We hebben nog kort gespeeld en gesproken in de tuin en daarna namen we afscheid.
Op de terugweg merkten we direct al effect van dit intensieve en overweldigende bezoek. Ze was heel onrustig en eiste aandacht op. Mama was even in slaap gevallen en ze maakte mama bewust wakker. Dit deed ze door nep te niezen en te blijven vragen/ roepen om een doekje. Later maakte ze harde geluiden, ze zei "ik hoor niks" en bleef luidruchtig. De hele weg maakte ze dierengeluiden, een duidelijk signaal van onrust. Dit onrustige gedrag hebben we af en aan gedurende de vakantie gezien. Ze was continue zoekende, had onze nabijheid nog meer nodig dan ‘normaal’, heel bepalend en controlerend. We hebben haar zoveel mogelijk proberen te voorzien en volgen in haar behoefte, waar nodig liefdevol begrenst. Voor ons alle drie was het ‘hard werken’.
De laatste dagen van de vakantie verbleven we in Boedapest, de stad waar onze dochter is geboren. Deze dagen hebben we onwijs veel gedaan en gezien. Veel meer dan goed voor haar is, omdat we veel minder rustmomenten hebben gepakt. En toch waren dit wel geweldige dagen! Alles met het openbaar vervoer, wat ze helemaal geweldig vond. De metro, bus, boot, alles voor een eerste keer. Als klap op de vuurpijl waren we bij toeval op de Nationale Feestdag in Boedapest. Deze dag, op 20 augustus, werd afgesloten met een vuurwerkshow boven de Donau. Dit was echt prachtig om mee te maken. Heel bijzonder om uitgerekend op deze feestdag in Hongarije, in Boedapest te zijn. Haar geboortestad. Op deze manier hebben we haar een stukje cultuur van haar roots kunnen meegeven.
Van alles wat we hebben gezien en hebben gedaan, herinnerde onze dochter zich niks. Dat geeft wel aan hoe groot het trauma is en hoe diep ze alles heeft weggestopt. Na thuiskomst merkten we nog een aantal weken onrust in gedrag. Wat natuurlijk ook gedeeltelijk kwam door de opbouwende spanning voor het nieuwe schooljaar.
