Zoeken

Nathalie Schlattmann is klinisch psycholoog, psycho(trauma)therapeut en gezinstherapeut en is gespecialiseerd in het behandelen van (chronisch) getraumatiseerde kinderen/adolescenten en hun gezinnen. Tevens is zij trainer en supervisor TF-CBT en EMDR supervisor.

Lees in de praktijk

Sarah vertelt over haar (positieve) ervaring met een abortus.

Lees dit verhaal

Een telefoontje uit Nederland?! Op slag werd ik gek van emotie, want ik wist meteen wat dat betekende: mijn zoon, hij leefde nog! En hij was op zoek naar mij. Ongelooflijk, al die jaren had ik gehoopt dat ik hem ooit weer terug zou zien. Een droom kwam uit.

Lees dit verhaal

De adoptie van Jeroen, ons tweede kind, ging niet zonder slag of stoot. Achteraf hoorden we dat we een slechte advocaat hadden getroffen. Hij had ons niet goed geïnformeerd. Na tien weken in Costa Rica te hebben verbleven, moesten we zonder kindje naar huis.

Lees dit verhaal

Persoonlijk ben ik heel blij dat ik ben geadopteerd. Ik heb een fijne jeugd gehad in een klein dorp in het oosten van Nederland, waar ik samen met twee geadopteerde broers ben opgegroeid.

Lees dit verhaal

Ik was al veertig. Het was mijn twaalfde zwangerschap. Alle andere keren beviel ik gewoon thuis, maar omdat het dit keer anders voelde, ging ik voor de bevalling naar het ziekenhuis in de stad. Daar gebeurde wat ik totaal niet had zien aankomen. Na de geboorte van een jongetje bleek ik nog niet klaar te zijn, er volgde nog een kind, nog een zoon. Het was een tweeling! Wie had dat verwacht? Ik totaal niet.

Lees dit verhaal

Van de ene op de andere dag werden we ouders. Natuurlijk, we hadden ons wel voorbereid, er veel over gelezen maar als het dan werkelijk zover is… dat is gewoon niet voor te stellen. Remco, onze oudste zoon, was pas zes dagen oud toen we hem kregen. Rutger, die 2,5 jaar jonger is en drie jaar later bij ons kwam, was vier maanden. Beide jongens zijn geboren in Brazilië.

Lees dit verhaal

Mijn ouders konden zelf geen kinderen krijgen. Daarom kozen ze voor adoptie. Eerst adopteerden ze mijn broer, dat ging vrij makkelijk. Maar de procedure werd net gewijzigd kort voordat mijn moeder naar Brazilië kwam om mij op te halen. Daardoor heeft ze zeker tien rechters gezien en heeft het wel twaalf weken geduurd voor ze mij mee mocht nemen. Ze heeft echt voor mij gevochten!

Lees dit verhaal

Het kindje, een meisje, bleek 27 weken oud te zijn en was dus drie maanden te vroeg geboren. De artsen wisten niet hoe ze zich zou ontwikkelen. Ze dachten dat ze misschien gehandicapt zou blijven, dat ze blind zou zijn. Toen hebben we de keuze gemaakt om haar af te staan ter adoptie. Dat was een moeilijke keuze maar we dachten dat dit het beste was voor haar.

Lees dit verhaal

Het was mijn man die op een dag zei: “Wat denk je van adoptie?” Werkelijk, daar had ik nog geen seconde aan gedacht. En ik zag het in eerste instantie eerlijk gezegd ook niet zo zitten. Een paar jaar later begon hij er weer over en toen was ik er wel klaar voor, eerder kennelijk niet. Ik zei: “Ja, dat is goed.”

Lees dit verhaal